 |
| Zoals we gehoopt hadden, kun je prima kamperen aan het strand in Griekenland |
 |
| Let er bij strandkamperen wel op, dat je niet wegzakt in het losse grind! Wij waren uren bezig met graven en kloten met rijplaten en stenen om er weer uit te komen. |
 |
| Bart blaast de banden weer op, die hij deels leeg liet lopen voor meer grip. Links zie je de oranje rijplaten die we gebruikten om uit het zand te komen (met dank aan voormalige buurman Hans) |
Reisavonturen
Eindelijk zijn we in het beloofde land voor klimmers: Griekenland! De laatste loodjes van de reis vielen mee. Waar Albanië inkomen ons moeite kostte, was eruit komen juist simpel. Wellicht kwam dat omdat we daarvoor een kleine grenspost namen in de bergen. We waren de enigen die er de grens over wilden. De Albaniërs waren heel vriendelijk en hoefden alleen even onze paspoorten en groene kaart te zien.
Daarna tuften we door naar de Griekse douanepost, waar het aanwezige viertal douaniers verrast opsprong uit hun stoelen. Na onze paspoorten ingekeken te hebben vroeg de oudste van hen, met een sigaret bungelend in de mondhoek, of we toeristen waren. Toen we dat toegaven zei hij ‘Go!’. En dat was ‘t, ook al passen er zeker tien Albaniërs achterin ons busje (groot van stuk zijn ze niet).
 |
Vlakbij de klimrotsen van Mytikas is een waterbron, maar je moet wel op je beurt wachten!
|
We reden door Noord-Griekenland, wat ons aan Albanië deed denken qua gaten in de weg, dieren op de weg en afval langs de weg. De belangrijkste wegwijsborden hebben zowel een tekst in Grieks schrift als in het Romaans. Jammer voor Bart, die anders had kunnen schitteren met zijn kennis van het Griekse alfabet! (opgedaan op het gymnasium). Hij liet zich niet kisten en vertaalde enthousiast alle Griekse woorden, ook al stond de vertaling er pal onder . We passeerden de stad Ioánnina waar agressief en toeterend gereden werd, maar later op het platteland werd er relaxed gereden. Gelukkig maar, want anders zouden er veel zwerfhonden en vee aangereden worden.
Mytikas
 |
| Maja, 6b+ 'Antalkideios Eirni' van klimgebied Mytikas aan zee |
We kwamen aan op onze eerste Griekse klimbestemming: de sportklimrotsen nabij dorpje Mytikas aan de westkust. De rots was in 1 woord fantástisch! Afwisselend qua grepen (gaten, opleggers, randen, bakken, randjes, flakes etc.), heerlijk ruw, prachtige kleuren, steenworp afstand van zee, lekker lange routes, goed behaakt… en ga maar door. In een paar dagen klommen we nagenoeg alle routes (30 in totaal met als zwaartepunt zessen, liggend tot licht overhangend met bombées). We hadden het er erg warm. Althans tot 16:00, dan komt de rots in de schaduw.
 |
| Bart, 7a genaamd 'Aggelos' (Mytikas) |
 |
| Enig minpunt van Mytikas: gebrek aan schaduw. Hier zie je Bart wegkruipen in de enige schaduw die er was |
Na een paar dagen Mytikas, reden we een stuk naar het oosten het binnenland in van de provincie Corinthia. We streken neer in Griekenlands beroemdste wijnstreek (rond het stadje Nemea. In de lokale ‘minimarket’ was dat te merken: je kon er voor 2 euro een fles met anderhalf liter streekwijn krijgen, die tot onze verrassing nog lekker was ook!
 |
Behalve jumboflessen wijn, kon je ook een afgehakte koeienkop aanschaffen in het supermarktje van Kaliani (zie etalage), Bart kijkt er beduusd bij...
|
Moeras en Archeologie
We kregen te maken met onze eerste dag regen sinds Noorwegen, 2 maanden terug. Bewapend met Hollandse regenpakken maakten we desalniettemin een mooie wandeling in het prachtige, beschermde rietland rondom Griekenlands grootste, natuurlijke meer. Het leuke is dat daar natuur met archeologie wordt gecombineerd:
je vind er restanten van de mythische stad Stymphalia uit de 4e eeuw voor Christus, waaronder delen van een tempel gewijd aan oorlogsgod Apollo, uitkijktorens en stadsmuren. Er leefden naar schatting 1000 mensen, wat in die tijd een middelgrote stad was.
 |
| Deze foto is met de drone gemaakt, de enige manier om fotografisch recht te doen aan het prachtige landschap: de (met EU-geld) beschermde rietlanden rond meer Stymphalia |
 |
| Hier zie je het land dat aan het meer grenst met restanten van de stad Stymphalia uit de 4e eeuw voor Christus |
We vonden het bijzonder dat we dit alles voor ons alleen hadden.
 |
| Maja in regenpak en de restanten van Apollo's tempel (4e eeuw v. Chr.) |
Drone film: de rietlanden van Stymphalia
We vlogen vrij hoog omdat we niet de duizenden vogels wilden laten opschrikken die er vertoefden (je hoort hun gekwaak, gefluit, gekakel etc. al van ver weg). In Griekenland doen ze niet al te moeilijk over drones, behalve als je op terrorisme-gevoelige locaties bent. De politie moet je echter niet betrappen op hoger vliegen dan 50 m.
Het is de moeite om het filmpje op youtube te openen (full-screen), dan zie je een stuk meer.
Het klimmen: Frygani
Na welgeteld 1 dagje regen was het weer zonnig, en konden we toeslaan op de congomeraatrotsen genaamd Frygani nabij het dorpje Kefalari. De zuidoostwand heeft 40 royaal (over)behaakte sportklimroutes in de aanbieding op liggend tot vertikaal conglomeraat, dat mooier en vaster is dan die van Meteora volgens de Griekse kenners! Het gaat om vijven, zessen en een handvol zevens. Vlakbij is nog een kalkwand op het westen met een tiental zevens.
 |
| Eindelijk is Maja’s schouderblessure onder controle en dat vierde ze door deze 7a+ ‘Pigolampida’ te klimmen! (nu nog rustig de klimfitheid weer opbouwen) |
Frygani is overigens mede tot stand gekomen door de lokale, niet klimmende bevolking. Aangemoedigd door Aris Theodoropoulos-een Griekse route-opener en auteur van klimgids ‘Climb Greece’ - hebben zij geïnvesteerd in het behaken van de rots. Dit in de hoop dat ze zo klimtoeristen trekken, wat in andere streken reeds gebeurd is. Op het voorheen arme eiland Kalymnos bijvoorbeeld zijn klimtoeristen nu een uitstekende bron van inkomsten.
 |
| Een topo heb je niet nodig, voor de rotsen staat dit handige bord |
 |
Deze foto is vanaf de rotsen genomen. Als je goed kijkt zie je onze bus staan bij een wijngaard waar we met toestemming van de boer stonden
|
