De kou slaat toe

Om half zes is het nu donker in Griekenland. Dat betekent koken (Maja) en afwassen (Bart) met een lampje. De bovenste witte stip is de maan. 

Na 6 weken Balkanavonturen waarin we 12 keer een grenspost passeerden, in 9 verschillende klimgebieden klommen en op 12 verschillende, zelf ontdekte kampeerplaatsen stonden, vonden we het mooi geweest. En met het definitief intreden van de kou, kwam het moment om naar het beste overwinterland van Europa te trekken dat wij kennen: Spanje. Maar in het zuidwesten van Europa ben je natuurlijk niet zo 1, 2, 3 als je in het uiterste zuidoosten zit.

1 week geleden leek het nog zomer, maar in november werd het snel kouder en de zonne-uren steeds minder. Dat betekent: vroeg de bus in en aan met dat straalkacheltje (rechtsonder in het klokje zie je de temperatuur in de bus)

Als klimvagabond moet je adaptief zijn: lunchen bij de rots in je blote bast  ...

... en 't biertje ná het klimmen in je donsjack

Een roerige overtocht

Om in Spanje te komen, moesten we eerst Griekenland doorkruisen en daarna 21 uur hangen op een veerboot, waarmee we het snelste in midden Italië (Ancona) zouden komen. 

Keurig 2 uur voor vertrek waren we bij de veerboot van Grimaldi, die al klaar lag. Na een half uur wachten werden we ineens uit de rij wachtende auto’s en busjes gehaald en apart gezet, zonder enige uitleg. Vervolgens keken we nagelbijtend toe hoe iedereen de veerboot opging behalve wij. 5 Minuten voor vertrektijd stonden we er nog. Bart was not amused en stapte uit om tekst en uitleg te eisen. Dat hielp, en we konden er nog net bij in het ruim!

Maja amuseert zich op de veerboot met een potje racen (en eindigde 12e van de 13 :-)

De instructies voor het parkeren waren chaotisch, waar vooral vrachtwagenchauffeurs de dupe van werden. Met een bakbeest van 30 ton achteruit in het donker een steile helling afrijden, waar je links en rechts nèt niet je spiegels eraf rijdt tegen de muren, en een Italiaan alle kanten op wappert met zijn handen om je instructies te geven, is geen lolletje. 

Eenmaal op de boot werd ons vertrouwen in Grimaldi er niet groter op toen we hun officiële rampenoefening meemaakten. De passagiers werden per intercom uitgebreid geïnformeerd over de veiligheidsoefening waar iedereen verplicht aan mee moest doen. Er was zogenaamd brand uitgebroken en dan moest je naar de verzamelplaats waar de bemanning reddingsvesten zou uitdelen en verdere instructies volgden. 

Na het klinken van het noodalarm en de mededeling ‘abandon ship, abandon ship immediately’ begon het spektakel: iedereen hupsakee z’n hut uit –desnoods in je onderbroek en vooral geen bagage meenemen - en naar de restauratieruimte!

Bart tijdens de officiële rampenoefening op de boot: blijkbaar vindt Grimaldi koffie leuten net zo iets als met je reddingsvest aan klaar staan om de reddingssloep in te gaan...

Maar daar aangekomen bleek de muziek nog aan te staan en de obers serveerden het ontbijt alsof er niets aan de hand was. Een juffrouw gaf verschillende compleet onverstaanbare boodschappen via de intercom, waar niemand zich aan stoorde. Er kwamen wat jolige bemanningsleden langs gehuld in reddingsvesten, maar die kregen de passagiers niet. Na een half uur rondhangen en koffie drinken in de bar, gingen we maar weer terug naar onze hut. 

Nou ja, gelukkig brak er niet echt brand uit en zonk de Grimaldi-schuit in elk geval niet tijdens ónze overtocht. 

Een affreuze timing

We waren in Griekenland niet op de hoogte van de actualiteiten door de slechte internetverbinding, ondanks Barts verwoede pogingen om dat op te lossen

 

Vanuit Ancona reden we dezelfde dag nog naar zuidoost Frankrijk. Na een overnachting op een bekende plek nabij Fréjus, zouden we vlug doorrijden naar Spanje. Maar dat pakte anders uit. 

Het bleek toevallig een Franse nationale protestdag te zijn en als de Fransen protesteren, dan pakken ze dat groots aan. Omdat we het nieuws niet volgen, wisten wij van niks. We reden een gillende file in en pas nadat we bij het tolstation kwamen, begrepen we waarom: er stonden allemaal mensen met spandoeken de weg te versperren. Pluspunt was dat we geen tol hoefden te betalen en zo krijg je de Hollanders wel aan je kant natuurlijk.

De belangrijkste wegen in het zuiden van Frankrijk waren geblokkeerd. Wij reden nietsvermoedend vanuit Italië deze blokkade tegemoet.

Het protest richtte zich tegen de grote lastenverzwaring die de regering Macron invoert op verschillende terreinen en vooral ‘Jean avec le casquette’ raken

Niet alleen belangrijke snelwegen waren geblokkeerd, maar ook doorgaande provinciale wegen en winkelcentra. We doken daarom zo gauw het kon een plattelandsweggetje in. En omdat we heel toevallig in een mooie klimstreek gestrand waren - de Luberon in de Provence - maakten we van een nood een deugd. We streken een dagje neer bij legendarisch klimgebied Buoux, bakermat van het sportklimmen. 

Overzicht van de klimsectoren van Buoux

Buoux

Klimgebied Buoux is verdeeld in 33 sectoren op een rij, die meer dan 500 kalkroutes bieden met veel gaten en kuiltjes in alle moeilijkheidsgraden. Veel sectoren zijn liggend tot verticaal, ook zijn er overhangende sectoren. Sommige makkelijkere routes en klassiekers zijn afgeklommen, maar er zijn ook vrij nieuwe routes waarvoor dat niet geldt. Kwestie van uitkiezen waar je zin in hebt: er valt ontzettend veel te klimmen en druk is het er niet (meer).

In Buoux is het overdag heerlijk in de zon. Maar zodra de zon achter de heuvel verdwijnt, verandert Maja’s outfit ‘T-shirt + legging’ naar ‘dikke trui, winterjas, 2 lagen broeken, muts en handschoenen’. 

Laatste dronefilm Griekenland

Als afsluiting van onze romance met Griekenland, dit filmpje van één van de vele prachtige stranden met kristalheldere zee: het strand van Fokiano aan de oostkust. Zelfs in november was het water nog warm genoeg om in te zwemmen.