Murcia's klaterverbod

Kerstwandeling vanuit ons vakantiehuisje in Torrevieja

Aan de kust is hier vulkanisch gesteente. Ga er niet met je blote voeten badderen, want het spul is goed scherp!

Rond Kerst hebben we lekker lui een paar dagen in een vakantiehuisje te Torrevieja gehangen. Even de spieren laten bekomen van al dat klimmen en kamperen. Verfrist zijn we daarna weer een stukje verder naar het zuiden afgezakt, waarmee we in Spanjes kleinste comunidad (provincie) terecht zijn gekomen: Murcia. De provincie staat bekend om fruit- groente- en bloementeelt en bloedhete zomers. Spanjes warmste temperatuur van de 20^eeeuw werd in Murcia gemeten: 47.2° Celsius.

Bart klimt in sector Monticola van klimgebied Cabezo Gordo (regio Murcia)

In december is de gemiddelde max. temperatuur van 17  graden een stuk aangenamer en ideaal om een potje te klimmen! Dat hebben we gedaan in één van de vele sportklimgebieden die Murcia rijk is, genaamd ‘Cabezo Gordo’ dichtbij San Javier. Vroeger werd hier marmer gewonnen, maar tegenwoordig zijn de rotsen van de klimmers, wandelaars en dieren (het hele gebied om de rotsen heen is natuurgebied geworden).

Bart klimt 'Monticola' (6a+), sector Monticola

Het massief biedt 70 sportklimroutes op een unieke rotssoort: een roodgele mix van marmer en zanderige kalk. Er zijn veel korte, overhangende routes (6b t/m 8a) en er is ook een langere vertikale wand met technische routes (6a t/m 7b). Onder de 6b valt er nauwelijks wat te klimmen.

De stad in

Een van de vele mooie pleintjes met sinaasappelbomen die Murcia rijk is

Murcias gelijknamige provinciehoofdstad is zeker een bezoek waard. Nou bezichtigen wij zelden een stad, maar Murcia konden we niet laten liggen omdat we die met de perfecte gids konden bekijken: onze vriend Luis, geboren en getogen in Murcia. 

De imposante kathedraal van Murcia, waarvan de bouw startte in de 14e eeuw

In perfect Engels met charmant Spaans accent weet hij alles te vertellen wat de stad interessant maakt. Wat te denken bijvoorbeeld van het historische urineerverbod bij de kathedraal? In de Middeleeuwen was geen grotere ellende denkbaar dan uit het kerkregister geschrapt te worden, want zo kon je een plekje in de hemel wel vergeten. En deze loodzware straf kreeg je opgelegd als je het waagde om tegen de kathedraal aan te pissen. 

Tijdens onze stadswandeling werd zomaar onze gids (rechts) gekaapt door een andere toerist!

Onder Luis’ bezielende leiding infiltreerden we ook in de beste tapasbars en cafétarias,  waar toeristen normaal gesproken niet komen. En dankzij onze gids vroeg Bart niet domweg om ‘la cuenta’ toen het tijd werd om te betalen, maar om ‘la dolorosa’, dit tot grote lol van de obers. Als uitsmijter gingen we op een Spaanse tijd uit eten - 21:00 en dan ben je de eerste - in een gezellig vegetarisch restaurant waar we voor weinig geld veel lekker eten kregen. 

De reddingscrew van Alicante

Na onze klimdag in Murcia, vertrokken we naar Marin, gelegen in laaggebergte met zicht op de stad Elda-Petrer. Dit gebied is geschikt voor beginnende tot gevorderde klimmers en dat is perfect voor ons aankomende dagje klimmen met Luis en zijn vriendin (laatstgenoemde is een beginner). Bij Marin aangekomen bleek het een drukte van belang, maar niet in de routes boven de 6a waardoor we toch alle ruimte hadden.

Een reddingsactie in volle gang bij de klimrotsen van Marin, Bart rent achter onze wegwaaiende spullen aan (door de helikopterlanding)

Later op de dag, terwijl wij een boek lazen op de parkeerplaats - waar wij en een paar Spaanse busjes gekampeerd staan - kwamen er achtereenvolgens politieagenten, een reddingshelikopter en brandweerlieden aan. We wezen ze de weg naar de rotsen. Al gauw bleek dat niet nodig te zijn, want het slachtoffer kwam zelf naar de parkeerplaats gelopen met een doek tegen zijn hoofd aangehouden. Gezien zijn energieke passen zal hij gelukkig niet zwaar gewond zijn geweest. De helikopter nam hem wel mee. 

We weten niet wat er in dit geval gebeurd is, maar het verbaast ons niet dát er een ongeluk plaats vindt in dit massief. Sportklimmen is niet gevaarlijk als je weet wat je doet (statistisch is het bijv. veel veiliger dan wielrennen), maar bij Marin lijkt er helaas flink wat aan geklungeld te worden qua touwtechnieken en voorklimmethoden. 

Zo hebben we al eens iemand gered die levensgevaarlijk met een statisch touw aan het voorklimmen was. Sportklimtouwen horen ‘dynamisch’ te zijn, zodat ze mee rekken met de klimmer als die met een klap in het touw valt. Op die manier is er niks aan de hand. Maar als je een val in een statisch touw maakt, dan breek je je rug... 

Een kleine wereld

Maja begint weer in vorm te raken, dus tijd voor overhangende rots oftewel 'desplomes' zoals Spanjaarden dat noemen

We zijn nu een paar weken aan het rotsklimmen in de warmste en zonnigste klim winterregio van Europa. En omdat wij niet de enige klimzwervers zijn die daar als vliegen op de honing op af komen, ontmoeten we hier soms verwante zielen met wie het helemaal klikt. 

Zoals Nancy en Peter uit de Harz (Duitsland). We kwamen ze voor ’t eerst in Margalef tegen, een paar weken later raakten we 400 km. zuidelijker met ze aan de praat bij de rotsen van Bellús. Het koppel is ook al maandenlang op klimreis en gaat nog door t/m de zomer van 2019, waarin ze Noorwegen willen bezoeken (klinkt bekend!). Zij kiezen ervoor om met hun personenwagen te reizen en in pensions te overnachten. 

Mede-klimzwerver Nancy klimt met zwiepende staart in sector Verano van Bellús

Grappig detail: 

toen we nog niet elkaars namen kenden, vertelde Nancy dat zij in Amsterdam gepromoveerd was in de medische biologie en in die tijd veel klom te klimmuur Centraal. Of wij, als Nederlanders zijnde, die hal toevallig kenden? 

Nou wis en waarachtig! (wij zijn daar al 15 jaar vaste klant en Maja is er routesetter). Nancy vertelde vervolgens spontaan dat ze daar de klimroutes gebouwd door een zekere Maja zo mooi vond. Stralend maakte ik bekend die Maja te zijn. De wereld is kleiner dan je denkt.

Peña Roja

De hoofdsector van Peña Roja (nabij het stadje Lliber), er is 1 klimmer op de foto te zien 

We hoppen van het ene klimgebied naar het andere. De laatste notch on our beltis Peña Roja, vlakbij het slaperige plattelandsstadje Lliber. Peña Rojas licht overhangende hoofdwand is van prachtige roodgele kalk met veelal positieve grepen (randen, bakken, gaten, ondergrepen, wat tufa’s). De 40 routes liggen qua moeilijkheid tussen de 6a en 8a, vooral de 7a’s zijn supermooi en continu. 

Een recenter behaakte wand vlakbij de hoofdwand heeft makkelijkere routes in de aanbieding op ruwe grijze kalk, dat liggend tot verticaal is. Op deze wand was het een drukte van belang met klimmers, terwijl wij het rijk alleen hadden op de hoofdwand. 

Maja maakt een sprong ('dyno') en bungelt daarna aan één arm om een verre greep te bereiken in de route ‘Sin tarjeta de presentación’ (7a, Peña Roja)

Rubriek: wat we doen als we niet klimmen 

Inmiddels zijn we zo lang in het buitenland, dat het hoog tijd voor de kapper werd. En dat viel niet tegen in Spanje. Voor slechts 20 euro liet Maja zich bijkleuren, föhnen én stylen (in Nederland kost dat met dik en lang haar minimaal 60 euro). 

Dat was in Xativa bij ‘Albert & Frank, estilistas’, dus mocht je daar in de buurt zijn: wij bevelen ze van harte aan. 

Net na het kappersbezoek zat Maja’s haar keurig in model, wat Bart gauw fotografeerde voordat de wind weer opstak en het jack met capuchon weer aanging.

De Recycle Kerstboom

In deze tijd van het jaar snuiven we natuurlijk graag de kerssfeer op in de nabijgelegen bewoonde wereld. In Xàtiva stuitten we voor het postkantoor op deze milieuvriendelijke Kerstboom. Het blauwe gevaarte is geheel van afval gemaakt door studenten. Het gaat om weggegooide plastic waterflessen, die ze hier in grote aantallen erdoorheen jagen.

Een Kerstboom gemaakt van afval (plastic waterflessen)

We waren trouwens op het postkantoor om ons poste restante pakket op te halen, verzonden door Maja’s moeder. 

Voor ons vertrek in augustus hadden we een doos gevuld met van alles en nog wat. Spullen die we na een paar maanden reizen goed zouden kunnen gebruiken en niet in het buitenland te verkrijgen zouden zijn, zoals Nederlandstalige boeken. 

Tot onze blijde verrassing bleek dat moeders er ook nog een kilo aan Kerst-chocoladelekkernijen bijgestopt had! Die magere klimmers moeten nodig bijgevoerd worden tenslotte J.

Het pak uit Nederland is binnen! (en de chocola alweer bijna op)

Een bok met praatjes en Xátivas historie

El Castell de Xátiva

Toen we het kasteel van Xátiva zagen, haalden we meteen de drone tevoorschijn. Want alleen een luchtopname laat dit imponerende geheel aan fortificatie en kasteelpartijen tot zijn recht komen. Delen ervan stammen nog van voor de Romeinse tijd en het is gebouwd in verschillende stijlen. In elke belangrijke geschiedsperiode werd er wel iets bijgebouwd. Zo zijn er Gotische, Romaanse en Middeleeuws-Islamitische bouwstijlen in het fort verwerkt. 

De Xátivianen – die bij het País Valenciano horen - hebben het gebruikt om te vechten tegen vijanden van diverse pluimage zoals Romeinen, Castilianen, Moren en Germanen. Gedenkwaardig is hun verloren strijd tegen het Spaanse Koninkrijk in 1701 waarna de Spaanse koning de stad compleet liet afbranden en de bewoners naar een andere regio van Spanje deporteerde. Maar het kasteel liet hij heel…

Niet alleen het kasteel geeft Xátiva faam, het is ook de geboorteplaats van twee pausen en José de Ribera, die in de 17^eeeuw de schilderkunst vernieuwde met zijn gewaagde thema ‘esthetiek van het lelijke ’. Beroemd zijn o.a. zijn schilderijen ‘Vrouw met de baard’ en ‘De horrelvoet’ (wat als een topstuk van het Louvre wordt gezien!).  Voor meer info. gebruik je deze link.

Het klimmen

Maja klimt Terminator (een 7B, olé!) in Bellús 

Qua klimmen loopt ‘ie lekker hier in de provincie Valencia. We hebben niets dan zonovergoten klimdagen gehad op mooie rotsen en zijn hard op weg om de rotsen van Montesa, Bellús en Salem af te werken (nou ja, de sectoren die op het zuiden gericht zijn dan). Na een half jaar is Maja’s schouder eindelijk geheeld en de klimkracht weer aardig opgebouwd, resultaat: een 7B rotpunkt en wel een zware knalroute die niet voor niets Terminator heet! 

Salem

Klimsector 'Sol i bon temps' van Salem. Geel omcirkeld zijn de klimmers en rood omcirkeld de rel trappende geiten

Alleen in het klimgebied van Salem loopt ons klimmen niet op rolletjes, omdat dit uit  onverwachte hoek wordt gedwarsboomd. Er is daar een wilde groep geiten neergestreken en deze levendige dieren geven er de voorkeur aan om precies boven de klimrotsen zo lomp mogelijk met elkaar te dollen. Dat resulteert in flinke steenslag in de klimroutes. Normaal gesproken klimmen we niet met helmen in sportklimgebieden, maar voor Salem maken we nu dus een uitzondering. 

Last van hoogtevrees hebben de geiten niet, ze kijken over de rand van de steile rotsen naar de klimmers

En alsof suizende stenen langs de wand niet hinderlijk genoeg zijn, is er ook nog 'n bok bij met praatjes. Hij stoot de ganse dag een menselijk klinkend zwakzinnig gejammer uit dat je kilometers verderop nog kunt horen. Desondanks vonden we het toch naar om te horen dat de bewoners van het nabij liggende dorp plannen smeden om de geiten af te schieten. De reden daarvoor is dat ze ’s nachts soms op de autoweg lopen en daardoor een gevaar vormen voor automobilisten.

We moesten meteen aan Griekenland denken, waar in veel plattelandstreken geregeld geiten op de weg lopen en iedereen daarom gewoon langzamer is gaan rijden, niets aan de hand.

4x4 plezier

Met twee wielen los off-road rossen! Je moet wat over hebben om mooi te kamperen

Hier in het Spaanse binnenland komen we regelmatig stenige en zanderige weggetjes tegen die flinke hellingen/hobbels overbruggen. Omdat wij uit ervaring weten dat dit soort weggetjes naar mooie kampeerplaatsen dichtbij de rotsen leiden, hebben we ervoor gekozen om een vier wiel aangedreven kampeerbus te nemen. 

Je kunt niet zien aan onze wagen dat hij 4x4 is, wat tot interessante taferelen leidt. Soms staan wij op een mooi veld bij de klimrotsen en zien andere klimmers dat. Vervolgens proberen ze met hun gewone kampeerbusje ook op het veld te komen, maar slagen daar niet in door afslaande motors, slippartijen en het raken van bodemplaten… Aj-aj! (zoals een van die slippende Spanjaarden riep).

Het rechter voorwiel komt los

Op bovenstaande foto's zie je waarom wij wel een hellinkje over kunnen en andere busjes niet. Eén wiel raakt los van het wegdek en bij gewone auto’s is er dan geen aandrijfkracht meer op alle wielen. Daar zijn de voor- óf achterwielen aangedreven en als 1 van die 2 aangedreven wielen machteloos in de lucht staat te tollen, doet het andere wiel niets meer: je staat stil. Maar bij ons zijn zowel voor- als achterwielen aangedreven waardoor 1 of zelfs 2 wielen die loskomen, geen probleem zijn.  Dat komt ook goed van pas op modder: als 1 wiel gaat slippen, rij je gewoon door met je 4x4.