Torcas de Chodes

Maja klimt 'Dos hombres y un bordillo' (7a, sector 'Peña Agujereada'), op de achtergrond  sector Gran Placa

De volgende etappe van onze Tour de Spanje leidde ons naar het dorpje Chodes, drie kwartier rijden van Zaragoza. Rondom Chodes is het landschap glooiend, dor en rotsachtig. Grote vertikale en liggende kalkwanden en allerlei losstaande bulten (torcas) vormen een klimparadijs met wel 700 touwlengtes vertier voor iedereen: sportklimmen, traditioneel klimmen en korte touren. En er is altijd een wand in de schaduw of zon.

Uitzicht vanaf sector 'Pared del Túnel' van Torca de Chodes 

Er is één zwaar overhangende sector met zevens en achten, die met recht de ‘Peña Agujereada’  ('rots met een gat') genoemd wordt. Deze natuurlijke grote boog is een lokale bezienswaardigheid voor wandelaars, en zo nu en dan hangen er klimmers aan zoals wij.

Maar de meeste klimmers in Chodes komen op de honderden verticale tot liggende zessen af, die afgaande op onze steekproef mooi zijn en pittig gewaardeerd. Er is een uitstekende Spaanstalige topo beschikbaar van Mikel Silvan, o.a. via Amazon. 

Er is wat landbouw gaande in het klimgebied (olijven en notenbomen), ook is er de onvermijdelijke steengroeve, maar voor de rest is het land ongebruikt en prima geschikt voor kamperen. Tenminste, zolang het niet te heet is want schaduw is er nauwelijks. 

Alle ruimte om met je busje neer te strijken, plus nog wat boompjes om de was mee op te hangen

Van hitte hebben we echter geen last gehad in Chodes. Nadat we een paar zonnige dagen met heerlijk klimmen verzilverden, regende en waaide het om de haverklap. Op eltiempo.es zagen we dat zowat heel Spanje met wisselvallig en onstuimig weer te maken had. 

We besloten het een paar dagen af te wachten, waarbij we nogal aan ons busje gekluisterd waren. Het café van Chodes bezochten we maar één keer, omdat de drie lokale drinkebroers ons net iets te vrolijk waren: Bart werd brullend van enthousiasme welkom geheten waarna geïnformeerd werd of zijn polla net als zijn lichaamslengte gigantisch was... 

Muurschildering van de kinderen in Chodes (dit dorp ligt in de valei van de Jalon-rivier en convivir=samenleven)

Na 3 dagen kozen we eieren voor ons geld en reden huppekee 400 km. naar het zuidoosten, waar het weer wél goed was en is (21 graden en zon met een occasionele wolk). Ons  originele plan - 2 weken klimmen in Chodes en daarna maandenlang knallen in de Catalaanse topgebieden - hebben we even in de ijskast gezet. 

Gevonden voorwerpen: kleine mirakels

Een mannelijke veenmol, deze grote insecten zie je zelden boven de grond 

Het is lente en dan is het een drukke boel in de dierenwereld. Ook insecten en geleedpotigen zijn en masse in de weer om een partner te vinden en zich voor te planten. Zo kwam het dat Maja de zelden waargenomen veenmol boven de grond op de kiek kon zetten!
Het gaat om een fors insect (5 cm.) dat forse graafklauwen heeft en in een zelf gegraven ondergrondse gang leeft. Het zijn carnivoren die vooral ongewervelde diertjes eten en … elkaar. Het vrouwtje legt enkele honderden eieren in een door haar gegraven nestkamer. Na het uitkomen bewaakt en verzorgt ze haar uitgekomen jongen.

Een miljoenpotenfuif

Miljoenpoten zien we wel vaker in het zuiden (aan de rotsvoet bijv.), maar op het moment zijn ze met z'n miljoenen actief om – denken we – te paren. We proberen er niet teveel plat te trappen, maar dat gaat moeilijk als ze over je kampeerveldje krioelen.
In mijn insekten- en geleedpotigengids (miljoenpoten zijn geleedpotigen) staat dat de vrouwtjes na het paren hun bevruchte eitjes leggen en prompt sterven. De mannetjes sterven meestal na de paring, maar van een deel vallen de geslachtsorganen eraf waarna die weer aangroeien, wat samengaat met een algehele vervelling. Vervolgens kunnen deze herboren heren weer een paringsronde mee.