Languedoc-Rousillon

We hebben nog maar tot begin juli (arme stumperds dat we zijn!) en rijden daarom zo zoetjes aan naar het noorden. Vanuit de Pyreneeën ben je met een paar uur rijden in het hart van de Languedoc-Rousillon regio, in zuidwest Frankrijk. Bij niet klimmers vooral bekend vanwege de kilometers lange zandstranden, de Catharenkastelen, de Pont du Gard en de goede wijnen.

Tremenal

Maja klimt een 6c in Tremenal, wat daar een hele prestatie is en je vingers en tenen doet roken!

Rotsklimmers kennen de regio wellicht omdat ze in Russan, Claret,  Tautavel of Le Caroux  hebben geklommen. Wij kozen voor de wat minder bekende rotsen in de steile kloof van Tremenal. De wand ligt fijn in de schaduw tot laat in de middag (noordwest) en stelt je op de proef met een schijnbaar oneindig lange rij van lastige, old school (gewaardeerde) verticale zessen en zevens.

De behaking is ook wat old school, met soms een flinke uitklim/runout (5 meter). Maja maakte onverwacht een flinke val, die natuurlijk prima en donszacht opgevangen werd door Bart, zoals je ook verwacht van een NK-klimmen zekeraar!

Badderen in de Orb, deze rivier ontspringt in  het Centraal Massief en mondt uit in de Middellandse Zee

De zomer heeft definitief toegeslagen in Frankrijk, dus we zijn op jacht naar rotswanden in de schaduw en verfrissende zwemgelegenheden voor tussen het klimmen door. Voor beiden zijn we prima geslaagd in Languedoc-Roussilon.

In het water is het met 32 graden heerlijk toeven in de zon 

Roc Rouge

We rolden ook ons touw ook uit bij 'Roc Rouge', vlakbij Bédarieux. De inzet was genüssklettern, maar door de hitte en gladde rots viel dat wat tegen. Bart blijft desalniettemin lachen!

Op de parkeerplaats van Roc Rouge kostte het veel moeite om de bus enigszins recht te krijgen voor een overnachting. De langs wandelende Hollandse toeristen waren verbaasd dat we überhaupt de parkeerplaats konden bereiken over de half weggespoelde weg.

Kunst & Cultuur: Minerve

Het dorpje Minerve met een uit de Middeleeuwen stammend centrum en toegangsbrug, is schilderachtig gelegen. Het heeft een tragische historie: in 1210 werd het belegerd door de kruisvaarders die in naam van de Katholieke Kerk de Catharen kwamen verbranden.
Tegenwoordig gaat het er gemoedelijk aan toe en wonen er veel kunstenaars die in mini-galerietjes en winkeltjes hun waren uitstallen voor de toeristen.

Deze Occitaans straatnaam in Minerve ('Straat van de martelaren') is zo genoemd om de vermo
orde Catharen te gedenken

Drone-filmpje Minerve

Pyreneeën

Het klimmen: Las Devotas

New School rotsklimmen in de Pyreneeën op kalk? Het kan! Hieronder zie je Bart in actie op de atletische, overhangende wand van Las Devotas nabij Bielsa. Er zijn tientallen zevens op tufa's plus wat 6b's en 6c's met grote afgeronde grepen. De wand is op het zuidoosten gericht en ligt dus later op de dag in de schaduw. 

Las Devotas: rots in de Pyreneeën waar je onderarmen en bicepsen dik van worden

Road-trip van Lleida naar Bielsa

Door het glooiende land van Aragón vol wijngaarden, weidegronden en meren, reden we de Spaanse Pyreneeën tegemoet. Als een onneembare en eindeloos lange vesting staarde een muur van keihard graniet ons aan. Onderaan bedekt met lichtgroen loofbos, in het midden donkere naaldbossen en bovenop een laag witte sneeuw waaruit rivieren ontspruiten die naar het dal meanderen. 

Een wijnhuis (bodega) in Aragón temidden van wijngaarden, met opvallend moderne architectuur 

Stuwmeer nabij Ainsa 

De toppen zijn ‘maar’ drieduizenders, maar zoals elke bergwandelaar weet is dit gebergte vreselijk steil, steiler dan bergen als de Alpen en de Rocky Mountains. Je maakt hier in enkele horizontale kilometers, heel veel hoogtemeters. Het gaat op en neer over de honderden kilometers van de Atlantische Oceaan aan de westkant, tot de Middellandse Zee aan de oostkant.

Drone-impressie van de Pyreneeën nabij Bielsa

Een Rinechis Scalaris (trapslang) in een Aragónse wei. Hij was ruim een meter lang. De soort is niet giftig

Wij reden zo’n beetje het midden van de Pyreneeën in, naar onze bestemming ‘Valle Pineta’. Dat is een vallei van de wildwater rivier de Cinca gelegen op 1300 m. Het was er net niet te koud in de nacht (vanaf 2000 m. ligt er nog sneeuw) en heerlijk overdag. 

Badderen in de ijskoude Cinca, Bart heeft er wel wat voor over om zich op te frissen na het klimmen.

Natuurlijk viel er wat te klimmen in de buurt en wel op kalkgesteente, iets dat zeldzamer is dan graniet in de Pyreneeën (wij zijn niet zo dol op graniet, het biedt minder afwisselend klimmen dan kalk). 

Maja klimt in de Franse Pyreneeën te Grézian, een old school gebied met technische plaatklimmen op schist-kalksteen

Onze kampeerplaats lag dichtbij de tunnel van Bielsa, waarmee je in één klap in de Franse Pyreneeën bent.  Aan de andere kant van die tunnel lagen ook rotsen die we wilden beklimmen en daarom wisselden we zo een week of twee Spaans en Frans klimmen met elkaar af. 

Dollen met les douaniers

Dit heen en weer gaan maakte ons wel wat verdacht in de ogen van de douane. Tot onze verbazing stond die aan de Franse kant paraat om malle kampeerbusjes aan te houden en te inspecteren. Gelukkig konden we in uitstekend Frans uitleggen waarom wij al een paar keer heen en weer waren gegaan van Spanje naar Frankrijk - ‘pour faire l’escalade monsieur’ – En dat maakte het minder waarschijnlijk dat we onze voorraadtonnen achterop de bus vol marihuana hadden gestouwd. We hoefden ze niet eens open te doen! 

Wel nam een van de kerels een kijkje achterin onze bus, waar het érg krap is als we rijden. Dan gaat namelijk het keukenblok naar achteren om meer zitruimte voorin te creëren. Dit ingenieuze concept, door Bart uitgedacht en uitgevoerd, leidde ertoe dat de douanier vast kwam te zitten bij het weer achterwaarts uitstappen, vanwege zijn nogal dikke kogelvrije vest. Het leek me onverstandig om er een foto van te nemen, maar mijn handen jeukten.

Alleen in Frankrijk: stokbrood uit een automaat trekken! En het was nog lekker vers ook.

Drone-filmpje Pyreneeën met muziek van de band 'Big Mountain':

Diefstal op klaarlichte dag

Op ons kampeerplekje in het bos nabij Siurana sloeg deze schobbejak toe 

De afgelopen 2 weken brachten we door in het klimparadijs, (zie vorige post) waar we inmiddels een waslijst aan klimgebieden bezocht hebben die allemaal niet meer dan anderhalf uur rijden van elkaar vandaan liggen. We klommen in Tartareu, Sant Llorenç de Montgai, Os de Balaguer, Cubells, Margalef, Vilanova de Prades en zijn nu als klap op de vuurpijl in legendarisch Siurana. 

Bart knokt in 'Perro Verde' (7a+), sector 'El Corral Nou' van Siurana

Siurana

Dit rotsklimmecca trekt al meer dan 30 jaar rotsklimmers uit alle delen van de wereld en blijft maar uitbreiden. De teller staat nu op 1500 routes, alleen Margalef komt in de buurt van dit imponerende aantal. Er zijn vooral routes vanaf de 6b/6c. Alleen de genüsskletterer, zoals ze dat in Duitsland zo mooi noemen, is gauw uitgeklommen in Siurana. 

Dronefoto van 'n deel van Siurana's klimrotsen en het dorp zelf. Ons kampeerveldje staat er ook op.

Er is een grote camping met goede faciliteiten van waaruit je de meeste rotsen lopend kunt bereiken. Je kan sowieso het beste je auto daar laten staan als je gaat klimmen. Op de parkeerplaatsen bij de klimsectoren wordt namelijk regelmatig ingebroken. Dat komt doordat het dorpje Siurana een toeristentrekpleister is. Geregeld gaan er volgepakte tourbussen naar toe vanuit Salou en omstreken, en van die toeristen valt er goed te plukken door het dievengilde.  Een verlaten parkeerplaats vol auto’s van klimmers wordt daarbij helaas ook niet versmaad. Een tip om te controleren of je auto veilig staat: kijk goed op de grond naar restjes autoruit. 

Uitzicht vanuit de parkeerplaats bij Vilanova de Prades' klimrotsen (die lekker te afgelegen ligt voor autoinbrekers!)

Wij vertikten het om op de camping te staan, maar vonden toch een veilige plaats om ons vehikel achter te laten. Wat terrein rijden door het bos met ons stoere 4x4 busje leidde ons naar een prachtig zonnig grasveld waar geen kip langs kwam en we al onze rommel probleemloos konden uitstallen (stretcher, hangmat, tafeltje, klapstoelen, douchezak, koelbox, picnicdeken…). En dat allemaal op loopafstand van de rotsen! We vinden dat we voor een duppie op de eerste rang zitten.

Drone-film Siurana

Bart en Maja in de trein

Om het start-treinstation te bereiken voor ons toeristische ritje, moesten we eerst over het spoor lopen. Iets dat in principe legaal is in Catalonië.

Als rechtgeaarde Hollanders zijnde jagen we wel vaker op goede deals. Ons laatste wapenfeit op dat gebied is de prachtige treinrit van Balaguer naar Pobla de Segur. Er is een bekende, antieke trein die speciaal voor toeristen dit traject rijdt. Je zit dan in oude, houten coupés met kleine raampje en zitplaatsen voor dwergen (Bart zit er met zijn neus op z’n knieën). Ook is er een opgedirkte dame in mantelpak die in het Catalaans, Spaans en Engels verteld hoe de meren en rotsmassieven heten waarlangs je rijdt en wat er in de gehuchten allemaal te beleven zou zijn. Daar betaal je dan 35 euro p.p. voor. Gelukkig kwamen wij erachter dat er voor 8 euro p.p. ook een gewone trein is, die precies hetzelfde traject rijdt en aanzienlijk comfortabeler is! 

Uitzicht vanaf het eindstation van de treinrit, in Pobla de Segur (en vlakbij wéér een geweldig klimgebied, nl. Collegats)

Creatief wild kamperen in Catalonië

Op steenworpafstand van de klimrots 'Futbolìn' (Lleida regio), kampeerden we op een verlaten voetbalveld

Een foto gemaakt vanuit ons bed! We staan aan de kant van een landweggetje, dat alleen door ons en de schapenhoeder gebruikt wordt 

De plannen: Pyreneeën

We gaan het Catalaanse klimparadijs nog missen, zoals deze rots van Tartareu (Maja, 6c+ op sector Bombo Suìs)

Na wekenlang in het klimparadijs vertoefd te hebben zijn onze vingers pijnlijk en dik, onze spieren afgebeuld en stram en kraken onze knieën en rug bij het opstaan (mam: ik dik het een beetje aan). Kortom, tijd om eens een klimpauze in te lassen. Die kunnen we mooi combineren met relocaliseren. Ons volgende stop zal ergens in de Pyreneeën zijn en voor het grootste deel van juni staat Frankrijk op het programma. 

Om het interessant te houden nemen we niet de makkelijkste weg, de tolweg langs de kust via Barcelona.  Wij gaan liever dwars de bergen over op een hoog punt. We zijn nu op onze kaart aan het kijken welke bergpassen we kunnen nemen naar Frankrijk. Omdat we geen bereik hebben op onze telefoon, blijft het een verrassing welke passen er dicht zijn door sneeuw en welke niet.

Als uitsmijter: de dief is likkebaardend op weg naar ons vuilnis