Diefstal op klaarlichte dag

Op ons kampeerplekje in het bos nabij Siurana sloeg deze schobbejak toe 

De afgelopen 2 weken brachten we door in het klimparadijs, (zie vorige post) waar we inmiddels een waslijst aan klimgebieden bezocht hebben die allemaal niet meer dan anderhalf uur rijden van elkaar vandaan liggen. We klommen in Tartareu, Sant Llorenç de Montgai, Os de Balaguer, Cubells, Margalef, Vilanova de Prades en zijn nu als klap op de vuurpijl in legendarisch Siurana. 

Bart knokt in 'Perro Verde' (7a+), sector 'El Corral Nou' van Siurana

Siurana

Dit rotsklimmecca trekt al meer dan 30 jaar rotsklimmers uit alle delen van de wereld en blijft maar uitbreiden. De teller staat nu op 1500 routes, alleen Margalef komt in de buurt van dit imponerende aantal. Er zijn vooral routes vanaf de 6b/6c. Alleen de genüsskletterer, zoals ze dat in Duitsland zo mooi noemen, is gauw uitgeklommen in Siurana. 

Dronefoto van 'n deel van Siurana's klimrotsen en het dorp zelf. Ons kampeerveldje staat er ook op.

Er is een grote camping met goede faciliteiten van waaruit je de meeste rotsen lopend kunt bereiken. Je kan sowieso het beste je auto daar laten staan als je gaat klimmen. Op de parkeerplaatsen bij de klimsectoren wordt namelijk regelmatig ingebroken. Dat komt doordat het dorpje Siurana een toeristentrekpleister is. Geregeld gaan er volgepakte tourbussen naar toe vanuit Salou en omstreken, en van die toeristen valt er goed te plukken door het dievengilde.  Een verlaten parkeerplaats vol auto’s van klimmers wordt daarbij helaas ook niet versmaad. Een tip om te controleren of je auto veilig staat: kijk goed op de grond naar restjes autoruit. 

Uitzicht vanuit de parkeerplaats bij Vilanova de Prades' klimrotsen (die lekker te afgelegen ligt voor autoinbrekers!)

Wij vertikten het om op de camping te staan, maar vonden toch een veilige plaats om ons vehikel achter te laten. Wat terrein rijden door het bos met ons stoere 4x4 busje leidde ons naar een prachtig zonnig grasveld waar geen kip langs kwam en we al onze rommel probleemloos konden uitstallen (stretcher, hangmat, tafeltje, klapstoelen, douchezak, koelbox, picnicdeken…). En dat allemaal op loopafstand van de rotsen! We vinden dat we voor een duppie op de eerste rang zitten.

Drone-film Siurana

Bart en Maja in de trein

Om het start-treinstation te bereiken voor ons toeristische ritje, moesten we eerst over het spoor lopen. Iets dat in principe legaal is in Catalonië.

Als rechtgeaarde Hollanders zijnde jagen we wel vaker op goede deals. Ons laatste wapenfeit op dat gebied is de prachtige treinrit van Balaguer naar Pobla de Segur. Er is een bekende, antieke trein die speciaal voor toeristen dit traject rijdt. Je zit dan in oude, houten coupés met kleine raampje en zitplaatsen voor dwergen (Bart zit er met zijn neus op z’n knieën). Ook is er een opgedirkte dame in mantelpak die in het Catalaans, Spaans en Engels verteld hoe de meren en rotsmassieven heten waarlangs je rijdt en wat er in de gehuchten allemaal te beleven zou zijn. Daar betaal je dan 35 euro p.p. voor. Gelukkig kwamen wij erachter dat er voor 8 euro p.p. ook een gewone trein is, die precies hetzelfde traject rijdt en aanzienlijk comfortabeler is! 

Uitzicht vanaf het eindstation van de treinrit, in Pobla de Segur (en vlakbij wéér een geweldig klimgebied, nl. Collegats)

Creatief wild kamperen in Catalonië

Op steenworpafstand van de klimrots 'Futbolìn' (Lleida regio), kampeerden we op een verlaten voetbalveld

Een foto gemaakt vanuit ons bed! We staan aan de kant van een landweggetje, dat alleen door ons en de schapenhoeder gebruikt wordt 

De plannen: Pyreneeën

We gaan het Catalaanse klimparadijs nog missen, zoals deze rots van Tartareu (Maja, 6c+ op sector Bombo Suìs)

Na wekenlang in het klimparadijs vertoefd te hebben zijn onze vingers pijnlijk en dik, onze spieren afgebeuld en stram en kraken onze knieën en rug bij het opstaan (mam: ik dik het een beetje aan). Kortom, tijd om eens een klimpauze in te lassen. Die kunnen we mooi combineren met relocaliseren. Ons volgende stop zal ergens in de Pyreneeën zijn en voor het grootste deel van juni staat Frankrijk op het programma. 

Om het interessant te houden nemen we niet de makkelijkste weg, de tolweg langs de kust via Barcelona.  Wij gaan liever dwars de bergen over op een hoog punt. We zijn nu op onze kaart aan het kijken welke bergpassen we kunnen nemen naar Frankrijk. Omdat we geen bereik hebben op onze telefoon, blijft het een verrassing welke passen er dicht zijn door sneeuw en welke niet.

Als uitsmijter: de dief is likkebaardend op weg naar ons vuilnis