Klimmen in een hittegolf

De Alpen in het Frans-Italiaanse grensgebied

Net als een groot deel van Europa zuchtte Frankrijk onder een hittegolf/canicule. Er werd zelfs een recordtemperatuur gehaald in Languedoc-Rousillon van 46,5 graden! In grote delen van Frankrijk was het tussen de 35 en 40 graden. Wij zagen het aankomen en waren bijtijds doorgereden naar een hoger gelegen klimgebied in de Alpen, in de bergen tussen de Franse stad Briançon en de Italiaanse stad Bardonecchia. Daar viel de dagtemperatuur mee met 30 graden en in de nacht koelde het heerlijk af. 

Dit is hoe ze in de Franse Alpen bouwmaterialen vervoeren naar moeilijk bereikbare plaatsen

Het klimmen: le Sapet

Bart aan de bak in le Sapet, route ‘Latitude 45 N’, (6c+). Sapet is een koele rotswand voor zomermiddagen met 40 routes van 5a tot 7c

Toch was het zweten geblazen op de oostwand van le Sapet, niet alleen door de warmte, maar ook door de aparte, moeilijk te lezen rots die on-sight klimmen verrassend uitdagend maakte. De grepen zijn heel afwisselend qua hoe je ze belast. Zo moet je, je hand om rare hoeken heen zien te krijgen en knijpen met spiertjes waarvan je zelfs als klimmer het bestaan niet vermoedde. Daar komt bij dat de wand op hoogte ligt (1500 m.) tussen nog hogere wanden, waardoor er wel eens steenval plaats vindt. Een helm dragen is hier verstandig. Terwijl wij ons niet lieten kennen en ervoor gingen, kwamen er meerdere klimgroepjes langs die na één of twee klimpogingen er weer mee stopten en afdropen. 

De hoofdwand van 'Paroi des Militaires', een noordoost wand op 1700 m. hoogte, waar je tot 8 lengtes lange touren (multipitch dus) kunt klimmen, plus kunt sportklimmen

Maja wandelt bij de 'Col du Lautaret' (2058 meter hoog), bekend van de route van de Tour de France

Het kamperen beviel ook prima, zoals hier op de Col de l'Echelle. De 1762 meter hoogte zorgde voor aangename koelte. 

Het Alpen drone filmpje:

Het einde in zicht: Lorraine

 

Bart in een van de 'Grottes de l'enfer' (grotten van de hel) in departement Lorraine

Op doorreis naar Nederland zitten we nu in noordoost Frankrijk, in departement Lorraine. Ook hier is wat te klimmen, vlakbij Neufchateau heb je aardige kalkrotsen verstopt in het bos, die vernoemd zijn naar ‘Les Grottes de l’enfer’: de grotten van de hel… We vonden een leuke plek in het bos om te overnachten. In de ochtend werd er echter op onze schuifdeur geklopt en wie stond er? De burgemeester van het nabij gelegen dorpje. Hij wenste ons een fijn verblijf in het bos, maar wou ook weten hoe lang we wilden blijven staan. Nou één nachtje, en dat was helemaal in orde. 

We balen ervan dat we 11 augustus niet meer in Lorraine zijn om dit spektakel mee te maken. Een echte zeepkisten race!

Tien minuten later, toen we aan het ontbijt zaten kwam de wandelclub van het dorp langs: twaalf oudere dames en heren met een duo hondjes dat direct de bus insprong. Ze waren hoogst verbaasd om buitenlandse toeristen in hun bos aan te treffen en vroegen grappend of we soms verdwaald waren. 

En de dame die ons in haar beste Duits aansprak, was bijna teleurgesteld toen bleek dat we Frans spraken. Ze vond dat we heel goed Frans spraken en toen Bart daarop zei ‘en u spreekt ook uitstekend Frans mevrouw’ lachte iedereen uitbundig.

Home sweet home?

Ergens in de eerste week van juli zijn we na een kleine elf maanden weer terug in Nederland. We zullen daar voorlopig in een recreatiebungalow verblijven. Het zal wennen zijn, maar afwisseling is wat het leven aantrekkelijk maakt en ons trouwe kampeerbusje staat altijd klaar voor grote en kleine reizen. We hebben geen enkel probleem gehad met onze T5 tijdens de hele reis, niet eens een lekke band! En dat terwijl we deze reis 30 000 kilometer gereden hebben en het arme ding behoorlijk mishandeld hebben. Zie onderstaande foto van twee eerdere blogposten:

Hier overwinnen we een heuveltje om bij onze kampeerplaats in Spanje (nabij Xativa) te komen

en hier trotseert ons busje het Albanese wegennet

Op onze eerdere reizen zijn er complete kampeerwagens gesneuveld na nog geen 5000 kilometer, zoals onze Nissan King Cab. Bij deze zogenaamd oersterke terreinwagen vielen de versnellingsbak én motor in dezelfde week uit elkaar. Kortom, wij zijn heel blij met onze Volkswagen T5 en bevelen deze auto warm aan. 

En daarmee beëindig ik de tekst van onze laatste blogpost van de 2018-2019 ‘Klimreis door Europa,’ die ons van Noorwegen in het noorden, naar het uiterste zuidoosten in Griekenland en het uiterste zuidwesten in Portugal bracht. Plus op Tenerife, in de Atlantische Oceaan ter hoogte van de Sahara.

Gevonden voorwerpen

In departement Lorraine zagen we deze posters vaak hangen

Dit dier kon ik wél fotograferen, de twee volwassen everzwijnen met twaalf jongen die we in het schemer haastig voorbij zagen komen in het bos bij Neufchateau (echt waar!) lukte potverdikkie niet

Laatste wasje draaien op reis in een wasserette (Embrun, Frankrijk), Bart fakkelt af in de 36 graden

Languedoc-Rousillon

We hebben nog maar tot begin juli (arme stumperds dat we zijn!) en rijden daarom zo zoetjes aan naar het noorden. Vanuit de Pyreneeën ben je met een paar uur rijden in het hart van de Languedoc-Rousillon regio, in zuidwest Frankrijk. Bij niet klimmers vooral bekend vanwege de kilometers lange zandstranden, de Catharenkastelen, de Pont du Gard en de goede wijnen.

Tremenal

Maja klimt een 6c in Tremenal, wat daar een hele prestatie is en je vingers en tenen doet roken!

Rotsklimmers kennen de regio wellicht omdat ze in Russan, Claret,  Tautavel of Le Caroux  hebben geklommen. Wij kozen voor de wat minder bekende rotsen in de steile kloof van Tremenal. De wand ligt fijn in de schaduw tot laat in de middag (noordwest) en stelt je op de proef met een schijnbaar oneindig lange rij van lastige, old school (gewaardeerde) verticale zessen en zevens.

De behaking is ook wat old school, met soms een flinke uitklim/runout (5 meter). Maja maakte onverwacht een flinke val, die natuurlijk prima en donszacht opgevangen werd door Bart, zoals je ook verwacht van een NK-klimmen zekeraar!

Badderen in de Orb, deze rivier ontspringt in  het Centraal Massief en mondt uit in de Middellandse Zee

De zomer heeft definitief toegeslagen in Frankrijk, dus we zijn op jacht naar rotswanden in de schaduw en verfrissende zwemgelegenheden voor tussen het klimmen door. Voor beiden zijn we prima geslaagd in Languedoc-Roussilon.

In het water is het met 32 graden heerlijk toeven in de zon 

Roc Rouge

We rolden ook ons touw ook uit bij 'Roc Rouge', vlakbij Bédarieux. De inzet was genüssklettern, maar door de hitte en gladde rots viel dat wat tegen. Bart blijft desalniettemin lachen!

Op de parkeerplaats van Roc Rouge kostte het veel moeite om de bus enigszins recht te krijgen voor een overnachting. De langs wandelende Hollandse toeristen waren verbaasd dat we überhaupt de parkeerplaats konden bereiken over de half weggespoelde weg.

Kunst & Cultuur: Minerve

Het dorpje Minerve met een uit de Middeleeuwen stammend centrum en toegangsbrug, is schilderachtig gelegen. Het heeft een tragische historie: in 1210 werd het belegerd door de kruisvaarders die in naam van de Katholieke Kerk de Catharen kwamen verbranden.
Tegenwoordig gaat het er gemoedelijk aan toe en wonen er veel kunstenaars die in mini-galerietjes en winkeltjes hun waren uitstallen voor de toeristen.

Deze Occitaans straatnaam in Minerve ('Straat van de martelaren') is zo genoemd om de vermo
orde Catharen te gedenken

Drone-filmpje Minerve

Pyreneeën

Het klimmen: Las Devotas

New School rotsklimmen in de Pyreneeën op kalk? Het kan! Hieronder zie je Bart in actie op de atletische, overhangende wand van Las Devotas nabij Bielsa. Er zijn tientallen zevens op tufa's plus wat 6b's en 6c's met grote afgeronde grepen. De wand is op het zuidoosten gericht en ligt dus later op de dag in de schaduw. 

Las Devotas: rots in de Pyreneeën waar je onderarmen en bicepsen dik van worden

Road-trip van Lleida naar Bielsa

Door het glooiende land van Aragón vol wijngaarden, weidegronden en meren, reden we de Spaanse Pyreneeën tegemoet. Als een onneembare en eindeloos lange vesting staarde een muur van keihard graniet ons aan. Onderaan bedekt met lichtgroen loofbos, in het midden donkere naaldbossen en bovenop een laag witte sneeuw waaruit rivieren ontspruiten die naar het dal meanderen. 

Een wijnhuis (bodega) in Aragón temidden van wijngaarden, met opvallend moderne architectuur 

Stuwmeer nabij Ainsa 

De toppen zijn ‘maar’ drieduizenders, maar zoals elke bergwandelaar weet is dit gebergte vreselijk steil, steiler dan bergen als de Alpen en de Rocky Mountains. Je maakt hier in enkele horizontale kilometers, heel veel hoogtemeters. Het gaat op en neer over de honderden kilometers van de Atlantische Oceaan aan de westkant, tot de Middellandse Zee aan de oostkant.

Drone-impressie van de Pyreneeën nabij Bielsa

Een Rinechis Scalaris (trapslang) in een Aragónse wei. Hij was ruim een meter lang. De soort is niet giftig

Wij reden zo’n beetje het midden van de Pyreneeën in, naar onze bestemming ‘Valle Pineta’. Dat is een vallei van de wildwater rivier de Cinca gelegen op 1300 m. Het was er net niet te koud in de nacht (vanaf 2000 m. ligt er nog sneeuw) en heerlijk overdag. 

Badderen in de ijskoude Cinca, Bart heeft er wel wat voor over om zich op te frissen na het klimmen.

Natuurlijk viel er wat te klimmen in de buurt en wel op kalkgesteente, iets dat zeldzamer is dan graniet in de Pyreneeën (wij zijn niet zo dol op graniet, het biedt minder afwisselend klimmen dan kalk). 

Maja klimt in de Franse Pyreneeën te Grézian, een old school gebied met technische plaatklimmen op schist-kalksteen

Onze kampeerplaats lag dichtbij de tunnel van Bielsa, waarmee je in één klap in de Franse Pyreneeën bent.  Aan de andere kant van die tunnel lagen ook rotsen die we wilden beklimmen en daarom wisselden we zo een week of twee Spaans en Frans klimmen met elkaar af. 

Dollen met les douaniers

Dit heen en weer gaan maakte ons wel wat verdacht in de ogen van de douane. Tot onze verbazing stond die aan de Franse kant paraat om malle kampeerbusjes aan te houden en te inspecteren. Gelukkig konden we in uitstekend Frans uitleggen waarom wij al een paar keer heen en weer waren gegaan van Spanje naar Frankrijk - ‘pour faire l’escalade monsieur’ – En dat maakte het minder waarschijnlijk dat we onze voorraadtonnen achterop de bus vol marihuana hadden gestouwd. We hoefden ze niet eens open te doen! 

Wel nam een van de kerels een kijkje achterin onze bus, waar het érg krap is als we rijden. Dan gaat namelijk het keukenblok naar achteren om meer zitruimte voorin te creëren. Dit ingenieuze concept, door Bart uitgedacht en uitgevoerd, leidde ertoe dat de douanier vast kwam te zitten bij het weer achterwaarts uitstappen, vanwege zijn nogal dikke kogelvrije vest. Het leek me onverstandig om er een foto van te nemen, maar mijn handen jeukten.

Alleen in Frankrijk: stokbrood uit een automaat trekken! En het was nog lekker vers ook.

Drone-filmpje Pyreneeën met muziek van de band 'Big Mountain':

Diefstal op klaarlichte dag

Op ons kampeerplekje in het bos nabij Siurana sloeg deze schobbejak toe 

De afgelopen 2 weken brachten we door in het klimparadijs, (zie vorige post) waar we inmiddels een waslijst aan klimgebieden bezocht hebben die allemaal niet meer dan anderhalf uur rijden van elkaar vandaan liggen. We klommen in Tartareu, Sant Llorenç de Montgai, Os de Balaguer, Cubells, Margalef, Vilanova de Prades en zijn nu als klap op de vuurpijl in legendarisch Siurana. 

Bart knokt in 'Perro Verde' (7a+), sector 'El Corral Nou' van Siurana

Siurana

Dit rotsklimmecca trekt al meer dan 30 jaar rotsklimmers uit alle delen van de wereld en blijft maar uitbreiden. De teller staat nu op 1500 routes, alleen Margalef komt in de buurt van dit imponerende aantal. Er zijn vooral routes vanaf de 6b/6c. Alleen de genüsskletterer, zoals ze dat in Duitsland zo mooi noemen, is gauw uitgeklommen in Siurana. 

Dronefoto van 'n deel van Siurana's klimrotsen en het dorp zelf. Ons kampeerveldje staat er ook op.

Er is een grote camping met goede faciliteiten van waaruit je de meeste rotsen lopend kunt bereiken. Je kan sowieso het beste je auto daar laten staan als je gaat klimmen. Op de parkeerplaatsen bij de klimsectoren wordt namelijk regelmatig ingebroken. Dat komt doordat het dorpje Siurana een toeristentrekpleister is. Geregeld gaan er volgepakte tourbussen naar toe vanuit Salou en omstreken, en van die toeristen valt er goed te plukken door het dievengilde.  Een verlaten parkeerplaats vol auto’s van klimmers wordt daarbij helaas ook niet versmaad. Een tip om te controleren of je auto veilig staat: kijk goed op de grond naar restjes autoruit. 

Uitzicht vanuit de parkeerplaats bij Vilanova de Prades' klimrotsen (die lekker te afgelegen ligt voor autoinbrekers!)

Wij vertikten het om op de camping te staan, maar vonden toch een veilige plaats om ons vehikel achter te laten. Wat terrein rijden door het bos met ons stoere 4x4 busje leidde ons naar een prachtig zonnig grasveld waar geen kip langs kwam en we al onze rommel probleemloos konden uitstallen (stretcher, hangmat, tafeltje, klapstoelen, douchezak, koelbox, picnicdeken…). En dat allemaal op loopafstand van de rotsen! We vinden dat we voor een duppie op de eerste rang zitten.

Drone-film Siurana

Bart en Maja in de trein

Om het start-treinstation te bereiken voor ons toeristische ritje, moesten we eerst over het spoor lopen. Iets dat in principe legaal is in Catalonië.

Als rechtgeaarde Hollanders zijnde jagen we wel vaker op goede deals. Ons laatste wapenfeit op dat gebied is de prachtige treinrit van Balaguer naar Pobla de Segur. Er is een bekende, antieke trein die speciaal voor toeristen dit traject rijdt. Je zit dan in oude, houten coupés met kleine raampje en zitplaatsen voor dwergen (Bart zit er met zijn neus op z’n knieën). Ook is er een opgedirkte dame in mantelpak die in het Catalaans, Spaans en Engels verteld hoe de meren en rotsmassieven heten waarlangs je rijdt en wat er in de gehuchten allemaal te beleven zou zijn. Daar betaal je dan 35 euro p.p. voor. Gelukkig kwamen wij erachter dat er voor 8 euro p.p. ook een gewone trein is, die precies hetzelfde traject rijdt en aanzienlijk comfortabeler is! 

Uitzicht vanaf het eindstation van de treinrit, in Pobla de Segur (en vlakbij wéér een geweldig klimgebied, nl. Collegats)

Creatief wild kamperen in Catalonië

Op steenworpafstand van de klimrots 'Futbolìn' (Lleida regio), kampeerden we op een verlaten voetbalveld

Een foto gemaakt vanuit ons bed! We staan aan de kant van een landweggetje, dat alleen door ons en de schapenhoeder gebruikt wordt 

De plannen: Pyreneeën

We gaan het Catalaanse klimparadijs nog missen, zoals deze rots van Tartareu (Maja, 6c+ op sector Bombo Suìs)

Na wekenlang in het klimparadijs vertoefd te hebben zijn onze vingers pijnlijk en dik, onze spieren afgebeuld en stram en kraken onze knieën en rug bij het opstaan (mam: ik dik het een beetje aan). Kortom, tijd om eens een klimpauze in te lassen. Die kunnen we mooi combineren met relocaliseren. Ons volgende stop zal ergens in de Pyreneeën zijn en voor het grootste deel van juni staat Frankrijk op het programma. 

Om het interessant te houden nemen we niet de makkelijkste weg, de tolweg langs de kust via Barcelona.  Wij gaan liever dwars de bergen over op een hoog punt. We zijn nu op onze kaart aan het kijken welke bergpassen we kunnen nemen naar Frankrijk. Omdat we geen bereik hebben op onze telefoon, blijft het een verrassing welke passen er dicht zijn door sneeuw en welke niet.

Als uitsmijter: de dief is likkebaardend op weg naar ons vuilnis

Catalunya

Het klimmen

Maja bouldert in de explosieve route 'La Bombi', 8a+, in sector Laboratori van Margalef 

Onze klimtour door Catalonië gaat vrolijk verder. Van gaten rukken op conglomeraat in Margalef en Vilanova de Prades, tot kalkbakken hijsen in Tartareu en tasten naar microgreepjes in Os de Balaguer en Cubells, we zijn lekker bezig.

Bart op zoek naar de onzichtbare mini-greepjes op de zuidwand van Os de Balaguer

Het mooie is dat je door deze gebieden met elkaar af te wisselen, overbelasting van de voor klimmen relevante lichaamsdelen (vingers, onder- en bovenarmen, bicepsen, rug etc.) kunt voorkomen. Hoewel we na bijna 10 maanden van kampeerbuspret lichamelijk wel een tikkie moe beginnen te worden.
Mentaal is er echter niets zo ontspannend als vrij als een vogeltje met je busje rondrijden en neerstrijken waar je maar wil. Vooral als de zon schijnt en de dagen weer lekker lang zijn. Puur disfrutarren!

Maja klimt 'Hypertensió,' een continue 6c+ in Tartareu

De gele lintjes

In Catalonië wordt er al lang gedroomd van een eigen republiek los van Spanje. Maar de concrete onafhankelijkheidswens die er nu bestaat, is expliciet gestart in 2010. Toen bepaalde het Spaanse Constitutionele Hof dat sommige artikelen van Catalonië's onafhankelijkheidsstatuut (uit 2006) ongrondwettelijk waren. Sindsdien zijn overal in Catalonië allerlei pro-onafhankelijkheid activiteiten gaande. Zo zijn in de meeste gemeentes referenda voor onafhankelijkheid gehouden en die zijn bijna overal met ja beantwoord.

Een kaart van Catalonië met de gemeentes die voor onafhankelijkheid hebben gekozen in het rood

Tijdens onze reizen langs de Catalaanse klimgebieden hebben wij zelf veel signalen van de onafhankelijkheidsbeweging gezien, zoals provinciale wegen met elke kilometer een op de weg geschilderd geel lint. Deze gele linten zijn een teken van steun aan een aantal pro-onafhankelijkheids leiders die politieke gevangenen zijn in Spanje (mensenrechten-organisatie Amnesty International ziet hen als politiek gevangen en vraagt om hun vrijlating). In provinciehoofdstad Lleida hangen overal posters van Carles Puigdemont, de voormalig politiek leider van Catalonië die naar België gevlucht is voor de Spaanse autoriteiten. En wapperende gele lintjes en Catalaanse vlaggen zien we echt overal.

De wens van de Catalanen om onafhankelijk te zijn is groot en actueel, we wensen ze een goede en vooral ook vreedzame uitkomst toe.

Het kamperen

En om deze blogpost met een luchtiger onderwerp af te sluiten, bij deze nog 2 drone-foto's van onze kampeerplaats en omgeving hier in machtig mooi Catalonië (nabij Balaguer):

Als we een maand geduld hebben, kunnen we overal verse vijgen plukken!

Het klimparadijs

Maja klimt 'J.M. Jarre' (6b) in Vilanova de Prades, een groot conglo-kalkgebied met veel open gaten

Als je in een internationale enquête onder rotsklimmers zou vragen ‘Wat zijn de beste klimrotsen van de wereld?’, dan krijg je in de top 5 gegarandeerd meerdere massieven uit de provincie Tarragona in zuidwest Catalonië. Ook is het, samen met de aangrenzende Lleida-provincie (west Catalonië) de regio waar de meeste internationale topklimmers verblijven om dichtbij 's werelds beste rotsen te zijn. Het is daarom logisch om zuidwest Catalonië uit te roepen als klimparadijs, en dat doen we bij deze! 

Maja in actie op toepasselijk genoemde sector 'Placa Gran' (grote plaat) van Cubells 

Vooral Margalef - met de meeste negende graads routes ter wereld bij elkaar - en Siurana zijn beroemd en populair, maar er zijn tientallen andere grote en kleine massieven waar je heerlijk kunt klimmen. Wij hebben er de afgelopen 10 dagen alweer 4 bezocht, zoals je op de foto’s van deze post kunt zien.

Uitgelicht: Sant Llorenç de Montgai

We vinden de rotsen nabij het dorpje Sant Llorenç de Montgai in de provincie Lleida heel mooi en bijzonder. Dat is vooral vanwege de geweldige kwaliteit rots die een mengeling van kalk, zand en conglomeraat is (blijft goed ruw) en door de diversiteit aan routes: korte sportklimroutes, langere multi-pitch routes, verticaal tot zwaar overhangend, 5a t/m 8c+… Als slagroom op de taart is het meeste heel makkelijk te bereiken, nl. road-side: je kan vanuit je geparkeerde auto zekeren. En dan is er ook nog eens uitzicht op een prachtig in de zon glinsterend meer en een pittoresk dorpje, waar je op de camping voor een habbekrats koffie of ijskoud bier krijgt!

Sportklimmen en multi-pitch op sector Paret de l'Os , aan de auto's linksonder zie je hoe groot het is

Kritische noot: de sportklimroutes in de sector aan de weg (Paret de l’Os 2) zijn bikkelhard gewaardeerd en er is flink gehakt door de openers, die een voorkeur lijken te hebben voor vingerkrakers. Wij hebben genoten van de multi-pitch routes (touren) op Paret de l’Os 1:

Gezellig bungelen boven de afgrond met je selfie-stick in de aanslag
(multi-pitch route op Paret de l'Os)

Llorenç is ook een prima gebied voor de winter, omdat het een windbeschutte suntrap is. Pas aan het einde van de dag komt er schaduw op hoofdwand (kleinere sectoren in de buurt krijgen meer schaduw).  

Het kamperen is ook weer plezierig geworden. Dat komt omdat de hardnekkige noorderwind die vanuit de Pyreneeën wekenlang kou bracht en ons in donsjacks en mutsen jaagde, eindelijk is gedraaid. Daarmee is het echte Catalaanse lenteweer begonnen, wat op fijn Nederlands zomerweer lijkt. 

Hollands onderonsje op Fútbolin

Peter tijdens zijn fraaie flash-beklimming van 'Por la boca muere el pez' (7a), Futbolín

Een ander, kleiner Lleida-gebied dat we aandeden was Fútbolin, waar we lekker konden verzuren op continue hoge zessen en zevens. Op de parkeerplaats stond een Nederlandse camper en die bleek bij Peter en Iris te horen, ofwel klimteam PI uit Eindhoven (te vinden op Instagram). Zij herkenden onze kampeerbus van ons blog en vroegen of wij soms Bart en Maja waren (gehuld in mutsen, zonnebrillen en jassen waren we wellicht niet al te herkenbaar). Het koppel bleek ook al maanden op klim- en camperreis te zijn in Spanje en dus wisselden we enthousiast allerlei reiservaringen uit. Peter en Iris zijn de eerste Nederlandse klimmers die we spraken sinds de Kerstvakantie en zij zijn helemaal geen Nederlanders aan de rots tegengekomen. 

PI! Oftewel Peter en Iris

We zijn een beetje boel jaloers op de warme douche, oven en kachel die ze in hun camper blijken te hebben. Maar aan de andere kant kunnen wij weer op prachtplekken gaan staan die je niet met zo’n grote witte flatser bereikt. En onze lauwe douche is ook niet gek, vooral als het niet vriest en waait:

Bart doet net alsof het water lekker warm is

De dierenrubriek

Spanning en sensatie! Tot onze verrassing zijn we meerdere schorpioenen tegengekomen in de Sierra de Prades nabij klimgebied Margalef. In mediterrane kust streken zoals de Kroatische kust en de Franse Côte d’Azur hebben we ze eerder gezien, maar daar is het een stuk warmer en droger. In de Sierra de Prades zagen we kleintjes van 2 tot 3 cm., wat niet wil zeggen dat hun steek meevalt. 

Nou is er geen enkele schorpioen in Europa dodelijk voor volwassenen en de meeste soorten steken niet naarder dan een bij, maar wij hebben mógelijk de Buthus Occitanus gezien. En hún steek kan tot helse pijn, overgeven, koorts, benauwdheid en flauw vallen leiden. Ach ja, we lopen niet op blote voeten rond en ze steken alleen als je ze dreigt te verpletteren, dus we maken ons geen zorgen. 

de schorpioenen in de Sierra de Prades zijn goed gecamoufleerd

Weetje

Wetenschappers hebben recent ontdekt dat schorpioenen misschien heel nuttige diertjes zijn, omdat een stofje (peptide) in hun gif in staat is om de bloed-hersen-barrière van mensen te passeren. Deze peptide zou gekoppeld kunnen worden aan medicijnen, opdat die de hersenen wél kunnen bereiken. Dit kan bijvoorbeeld een doorbraak in de behandeling van hersenkanker betekenen.

Drone-filmpje 

Het filmpje is deze keer van de rotsen van Sant Llorenç de Montgai en hun mooie omgeving: