Climbing fun in Spain

Nog wat klimfoto’s van onze zonovergoten en fantastisch leuke klimdag vandaag in Spanje! 

Dat was in de regio Xativa, wat zuidwest van Valencia ligt.    

Maja klimt 'La Chufeta' (6c+) in Bellús, een route met microgreepjes en bijhorende (onzichtbare :-) voetjes

Het gaat om de rotsen van Bellús (Barranco Fundo) een steile kalkwand  van 500 meter lang met meer dan 100 korte tot ultrakorte (max 20 m.), boulderige routes op een rij om je spierballen te laten rollen, zie foto van Bart :-). Het is pittig gewaardeerd en hier en daar zie je roestige haken, dus misschien dat niet iedereen er dolenthousiast over is. 

 

Bart knijpt hard in de cruxsectie van Moco de Pavo (7a), sector Verano

Op de eerste klimsector (Escarcha Negra) zijn de passen vingerig en technisch met microgreepjes en bijhorende voetjes, zie de foto van Maja. De andere wanddelen zoals Verano en Bloque zijn licht tot matig overhangend en bieden atletisch klimmen met soms tufa’s/colonettes (een soort stalactiet uitstulpingen), zie de foto's met Bart.

Voor een anatomische les over de rugmusculatuur hoef je niet meer Dr. Nicolaes Tulp in te schakelen

Ola España

Kamperen nabij Xativa in typisch Spaans landschap met typisch Spaans weer

Het bewijs dat we in een goed overwinterland terecht zijn gekomen

Les Gilet Jaunes

Het was niet eenvoudig om vanuit Italië via Frankrijk naar Spanje te rijden vanwege de ‘Gilet Jaune’ lieden, ofwel de actievoerders in de gele hesjes. Maar na een paar dagen van alternatieve routes uitproberen en wat fileleed, lukte het toch. 

De sfeer was overigens gemoedelijk bij de gebarricadeerde verkeersknooppunten. Zo deed een groep jongedames een dansje en braadden opa en oma worstjes voor iedereen. Ook viel het ons op dat alle lagen van de bevolking meededen: jong-oud, autochtoon- allochtoon, sjiek-sjofel… Het was één grote verbroedering.

Net als veel andere gestrande automobilisten en truckers steunden wij ‘t volksprotest door prominent een geel hesje op ons dashboard te leggen.

Voor ons pakte het protest voordelig uit: 0 euro tol betalen op de A9 naar Spanje!

Congloparadijs Margalef 

Bart geniet tijdens z’n klimpauze van koffie uit de thermos onderaan de rots van Margalef

Ons verblijf in Spanje begonnen we te Catalonië, het noordwestelijke deel van Spanje waar ze hun eigen taal (het Catalaans) hebben en dat terwijl wij zo zwoegen om Spaans te leren! Gelukkig lijkt hun taal tussen Frans en Spaans in te zitten, dus daar komen we wel uit. 

Maar, in het onder klimmers wereldberoemde Margalef is Catalaans noch Spaans de meest gesproken taal. Dit conglomeraat klimparadijs blijkt ondanks de novemberkou te stikken van de buitenlanders. Vooral Oost-Europeanen, Duitsers en Britten weten Margalef te vinden, maar ook Amerikanen, Australiërs, Japanners, Scandinaviërs en wij natuurlijk, ter vertegenwoordiging van de Lage Landen. 

Na een paar dagen fijn gaten trekken in Margalef reisden we door. Voor ons was het iets te druk aan de rots, zoals hier bij sector Espadelles.

Xérica

Bart klimt ‘Jericlimb’ (6b) op de zuidwand van het Spaanse klimgebied Xérica 

Na één nachtje pitten in het onvolprezen Ibis budget hotel te Lleida waar we het snikheet vonden -  krijg je met al dat buiten zijn - reden we door naar het zuiden op jacht naar warmer en zonniger weer. Nabij Valencia vonden we dat in een klimgebied nabij het stadje Xérica (dat is de Catalaanse naam, Jérica is de Spaanse).

Hier zie je zuidwand van Xérica, de 2 aanwezige klimmers zijn omcirkeld.

Er zijn daar steile kalkrotsen aan weerszijden van de Palancia-rivier. Het mooie daarvan is dat je altijd in de zon of in de schaduw kunt klimmen. Er zijn (noord)westwanden en zuid(oost)wanden). De omgeving is fraai: mediterraan naaldbos, halfwoestijn, olijfboomgaarden en wilde cactusveldjes wisselen elkaar af en in de rivier stroomt goed veel water. Boven een van de rotswanden is een Middeleeuws kasteel gelegen, betreffende klimsector heet dan ook ‘Pared del Castillo’ (muur van het kasteel). 

  

Het gebied biedt maar liefst 172 goed behaakte sportklimroutes met korte aanloop. Qua moeilijkheidsgraad zijn er vijven, zessen en zevens van liggend tot overhangend (en een paar achten, voor de verdwaalde achtenklimmer). Op Desnivel.com scoor je een klimgids waar Jérica in staat.

De kou slaat toe

Om half zes is het nu donker in Griekenland. Dat betekent koken (Maja) en afwassen (Bart) met een lampje. De bovenste witte stip is de maan. 

Na 6 weken Balkanavonturen waarin we 12 keer een grenspost passeerden, in 9 verschillende klimgebieden klommen en op 12 verschillende, zelf ontdekte kampeerplaatsen stonden, vonden we het mooi geweest. En met het definitief intreden van de kou, kwam het moment om naar het beste overwinterland van Europa te trekken dat wij kennen: Spanje. Maar in het zuidwesten van Europa ben je natuurlijk niet zo 1, 2, 3 als je in het uiterste zuidoosten zit.

1 week geleden leek het nog zomer, maar in november werd het snel kouder en de zonne-uren steeds minder. Dat betekent: vroeg de bus in en aan met dat straalkacheltje (rechtsonder in het klokje zie je de temperatuur in de bus)

Als klimvagabond moet je adaptief zijn: lunchen bij de rots in je blote bast  ...

... en 't biertje ná het klimmen in je donsjack

Een roerige overtocht

Om in Spanje te komen, moesten we eerst Griekenland doorkruisen en daarna 21 uur hangen op een veerboot, waarmee we het snelste in midden Italië (Ancona) zouden komen. 

Keurig 2 uur voor vertrek waren we bij de veerboot van Grimaldi, die al klaar lag. Na een half uur wachten werden we ineens uit de rij wachtende auto’s en busjes gehaald en apart gezet, zonder enige uitleg. Vervolgens keken we nagelbijtend toe hoe iedereen de veerboot opging behalve wij. 5 Minuten voor vertrektijd stonden we er nog. Bart was not amused en stapte uit om tekst en uitleg te eisen. Dat hielp, en we konden er nog net bij in het ruim!

Maja amuseert zich op de veerboot met een potje racen (en eindigde 12e van de 13 :-)

De instructies voor het parkeren waren chaotisch, waar vooral vrachtwagenchauffeurs de dupe van werden. Met een bakbeest van 30 ton achteruit in het donker een steile helling afrijden, waar je links en rechts nèt niet je spiegels eraf rijdt tegen de muren, en een Italiaan alle kanten op wappert met zijn handen om je instructies te geven, is geen lolletje. 

Eenmaal op de boot werd ons vertrouwen in Grimaldi er niet groter op toen we hun officiële rampenoefening meemaakten. De passagiers werden per intercom uitgebreid geïnformeerd over de veiligheidsoefening waar iedereen verplicht aan mee moest doen. Er was zogenaamd brand uitgebroken en dan moest je naar de verzamelplaats waar de bemanning reddingsvesten zou uitdelen en verdere instructies volgden. 

Na het klinken van het noodalarm en de mededeling ‘abandon ship, abandon ship immediately’ begon het spektakel: iedereen hupsakee z’n hut uit –desnoods in je onderbroek en vooral geen bagage meenemen - en naar de restauratieruimte!

Bart tijdens de officiële rampenoefening op de boot: blijkbaar vindt Grimaldi koffie leuten net zo iets als met je reddingsvest aan klaar staan om de reddingssloep in te gaan...

Maar daar aangekomen bleek de muziek nog aan te staan en de obers serveerden het ontbijt alsof er niets aan de hand was. Een juffrouw gaf verschillende compleet onverstaanbare boodschappen via de intercom, waar niemand zich aan stoorde. Er kwamen wat jolige bemanningsleden langs gehuld in reddingsvesten, maar die kregen de passagiers niet. Na een half uur rondhangen en koffie drinken in de bar, gingen we maar weer terug naar onze hut. 

Nou ja, gelukkig brak er niet echt brand uit en zonk de Grimaldi-schuit in elk geval niet tijdens ónze overtocht. 

Een affreuze timing

We waren in Griekenland niet op de hoogte van de actualiteiten door de slechte internetverbinding, ondanks Barts verwoede pogingen om dat op te lossen

 

Vanuit Ancona reden we dezelfde dag nog naar zuidoost Frankrijk. Na een overnachting op een bekende plek nabij Fréjus, zouden we vlug doorrijden naar Spanje. Maar dat pakte anders uit. 

Het bleek toevallig een Franse nationale protestdag te zijn en als de Fransen protesteren, dan pakken ze dat groots aan. Omdat we het nieuws niet volgen, wisten wij van niks. We reden een gillende file in en pas nadat we bij het tolstation kwamen, begrepen we waarom: er stonden allemaal mensen met spandoeken de weg te versperren. Pluspunt was dat we geen tol hoefden te betalen en zo krijg je de Hollanders wel aan je kant natuurlijk.

De belangrijkste wegen in het zuiden van Frankrijk waren geblokkeerd. Wij reden nietsvermoedend vanuit Italië deze blokkade tegemoet.

Het protest richtte zich tegen de grote lastenverzwaring die de regering Macron invoert op verschillende terreinen en vooral ‘Jean avec le casquette’ raken

Niet alleen belangrijke snelwegen waren geblokkeerd, maar ook doorgaande provinciale wegen en winkelcentra. We doken daarom zo gauw het kon een plattelandsweggetje in. En omdat we heel toevallig in een mooie klimstreek gestrand waren - de Luberon in de Provence - maakten we van een nood een deugd. We streken een dagje neer bij legendarisch klimgebied Buoux, bakermat van het sportklimmen. 

Overzicht van de klimsectoren van Buoux

Buoux

Klimgebied Buoux is verdeeld in 33 sectoren op een rij, die meer dan 500 kalkroutes bieden met veel gaten en kuiltjes in alle moeilijkheidsgraden. Veel sectoren zijn liggend tot verticaal, ook zijn er overhangende sectoren. Sommige makkelijkere routes en klassiekers zijn afgeklommen, maar er zijn ook vrij nieuwe routes waarvoor dat niet geldt. Kwestie van uitkiezen waar je zin in hebt: er valt ontzettend veel te klimmen en druk is het er niet (meer).

In Buoux is het overdag heerlijk in de zon. Maar zodra de zon achter de heuvel verdwijnt, verandert Maja’s outfit ‘T-shirt + legging’ naar ‘dikke trui, winterjas, 2 lagen broeken, muts en handschoenen’. 

Laatste dronefilm Griekenland

Als afsluiting van onze romance met Griekenland, dit filmpje van één van de vele prachtige stranden met kristalheldere zee: het strand van Fokiano aan de oostkust. Zelfs in november was het water nog warm genoeg om in te zwemmen.

Hemels Kyparissi

Om in Kyparissi te komen, neem je een hagelnieuwe weg langs de kust (gebouwd met EU-sponsoring). Maar rij niet te hard, want geregeld ligt er een steen op de weg…

Bart haalt de kleinere stenen van de weg. Aangezien er geen kip rijdt, heeft hij alle tijd.

Anderhalf uur rijden ten zuiden van Leonidio, ligt het schilderachtige dorpje Kyparissi. Onder kenners staat het al langer bekend als fantastische plaats voor een rustige zon- en strandvakantie. Maar die weinige kenners zijn tegenwoordig in de toeristische minderheid. Sinds 2015 zijn er prachtige rotsen behaakt en dat is niet lang onopgemerkt gebleven bij de klimmeute van Leonidio. 

Maja in actie op sector Kapsala (7a ‘Red wine’), aan zee gelegen en op het oosten gericht

Niemand minder dan topklimster Angela Eiter - die zich met de allerbeste mannen kan meten met haar 9b beklimming! - heeft in de buurt van Kyparissi een imponerende, lange tufawand helpen ontwikkelen tot klimwalhalla voor de cracks: sector Babala. Ietwat mindere goden t/m je grootmoeder kunnen op 7 andere sectoren rondom Kyparissi terecht, waar je van 4a t/m 8b kunt klimmen (nagenoeg allemaal sportklimroutes). Sector Vlychada is het meest afgelegen en kost je een dik half uur rijden vanaf Kyparissi.

Bart geniet van de gaten en tufa’s van zonnige sector Kastraki (6c ‘Monimos’) die behalve veel atletische 6c’s, ook prachtige technische 6a’s in de aanbieding heeft

Vlychada beach

 'Vlychada Beach' waar wild kamperen is toegestaan (alleen honden verboden), wij stonden er prinsheerlijk

Onze mooiste kampeerplaats in Griekenland is 'Vlychada Beach.' Wat een geniale plek! Een vlak kiezelstrand in een besloten baai, een turquoise zee voor je neus, klimrotsen op steenworp afstand, omringd worden door bergen... Wij hadden dit alles enkele dagen voor ons alleen, later kwam er nog een camper met bejaarden en wat klimmers met huurauto's (laatstgenoemde vertrokken 's avond weer naar hun huurappartementjes in Kyparissi). 

Om zo’n privéstrand en baai te hebben, moet je wel in het ná-naseizoen komen en voldoende voorraden meenemen. Zoet water is er niet en de dichtstbijzijnde winkel is een half uur rijden. Nou, daar draaien wij onze hand niet voor om.

Bart knijpt zich suf in 'Tufa Tango' (7b), sector Vlychada

Vlychada Beach vanuit de lucht. Het toilet/douchehuis dat je ziet is buiten het seizoen gesloten

Drone impressie 

Storm op zee

Kampvuur op het strand, met uitzicht op een storm in de verte (waar later een waterhoos te zien was)

We hebben zowaar een keer regen gehad in Griekenland. Gelukkig pas in de avonduren en het was ’s ochtend alweer over. Een uur voordat de bui op ons strand los barste, keken we bij ons kampvuur naar de bliksems en dreigende blauwe lucht in de verte. Ineens verscheen een echte waterhoos!

Gelukkig in de verte: een levensgevaarlijk waterhoos

Ingezoomd op de waterhoos

Gevonden voorwerpen

Op een rustdag haalt Bart zijn soldeerapparaat tevoorschijn om wat elektronica te repareren

Maja verkende de omgeving rond het strand te voet en deed haar best om dieren te fotograferen. De opbrengst was mager: welgeteld 2 hagedissen, wat geiten en één krab

Leonidio

Mycene 

Vanuit Frygani, aan de noordkant van Griekenlands ‘Peloponnesos’ regio, reden we op ons gemak naar het zuidelijk deel. Onderweg stopten wij ten noorden van Argos, omdat op onze landkaart stond dat daar iets te bezichtigen viel en we er toch langs kwamen. 

Tot onze blijde verrassing bleek het om de beroemde, zeer uitgebreide ruïnes van de stad Mycene uit 1400 tot 1200 voor Christus te gaan, die (terecht!) op de werelderfgoedlijst van UNESCO staan. 

De Leeuwenpoort  uit de 13e eeuw v. Chr, het oudste monumentale beeldhouwwerk van Europa. Je ziet 2 leeuwen (met verloren gegane kopen) steunend op een altaar met een Minoïsche zuil 

Mycene was het kloppend hart van de Myceense beschaving en speelde een belangrijke rol in mythen, waaronder de Trojaanse cyclus. Met name van de akropolis (‘koningsburcht’) is veel bewaard gebleven. De archeologische vondsten die binnen de ruïnes gedaan zijn, worden in het Nationaal Archeologisch Museum van Athene tentoon gesteld. Eén ervan is het wereldberoemde dodenmasker van Agamemnon.

De onderste verdieping van een opslagruimte, waarin  o.a. grote vazen met  gecarboniseerde olijven zijn gevonden en  wanddecoraties met afbeeldingen van krijgers

Maja in een pikkedonkere onderaardse gang van de akropolis van Mycene (foto genomen met flitser)

Climbing resort Leonidio

Drone-foto met stadje Leonidio en hoofdwand Kokkinovrachos (='rode rots' in het Grieks), die 250 m. hoog en anderhalf km. lang is

Als je als rechtgeaarde rotsklimmer op de Peloponessos bent, dan moet je zeker weten langs Leonidio gaan. Dit stadje is omgeven door gigantische steile rotswanden. De rotsen die direct boven het dorp uit toornen heten Kokkinovrachos en zijn goed voor zo’n 350 sportklimroutes verdeeld over 5 sectoren, plus 12 touren van 200 tot 250 meter. In de buurt zitten nog eens 12 sectoren (de verste ‘n half uur rijden vanaf Leonidio), die gezamenlijk zo’n 800 sportklimroutes bevatten.

Bart zie je links op de wand van sector 'The Balcony' een 6c+ klimmen 

Voor elk is er wat wils: sectoren met atletisch tufaklimmen op zevens en achten (Elona bijv.), slabs met vijven en zessen (Douvari), licht overhangende randjes zevens (The Balcony) en ga maar door. Bovendien blijven ze nieuwe routes bijmaken. Onder andere twee bejaarde Franse klimmers - de gebroeders Remy – knallen maar door met hun boormachines onder begeleiding van hun favoriete heavy metal (de enige muzieksoort die boven het boren uitkomt?). 

Bart wederom in een 6c van sector 'The Balcony' één van Leonidio's  kleinere sectoren

Klimtoerisme als ontwikkelingshulp

De hele regio waarin Leonidio gelegen is, heeft behoefte aan economische groei. Alleen in de zomer verdienen ze er goed aan toeristen, die op de stranden van de kust afkomen. Daarbuiten is er alleen wat marginale landbouw (olijven, sinaasappels en cacti) en veeteelt (herders op brommertjes met wat groezelige geiten en schapen). Buiten het zomerseizoen is het dus afzien. Maar sinds een jaar of 5 geldt dat niet meer voor Leonidio.

De gemeente van Leonidio heeft namelijk succesvol het ontwikkelen van haar rotsen tot populair klimgebied gestimuleerd (o.a. door er EU-subsidies voor in de wacht te slepen). Dankzij de beschikbare financiering is alles uitstekend verzorgd voor de klimmers. Denk daarbij aan de paden naar de rotsen toe, de parkeerplaatsen, de behaking, bewegwijzering enzovoort... Lokale ondernemers nemen enthousiast de accommodatie en dergelijke voor hun rekening.

Vijgcactusplantage in de buurt van Leonideo

Juist in alle jaargetijden behálve de zomer komen er nu hordes (internationale) klimmers met micro huurauto’s uit Athene om wekenlang in Leonidio neer te strijken. Vooral Duitsers en Britten weten het en masse te vinden en genieten van de luxe-rotsen (overbehaakt, paden ernaar toe aangegeven met markeringen, routenamen onder de rots etcetera). 

Wij zijn eigenlijk niet zo dol op klimmen met z'n allen, maar de rotsen zijn hier zo mooi dat we er toch voor gegaan zijn. Na een paar dagen fijn klimmen, zijn we wel net voor de start van het ‘Leonidio klimfestival’ vertrokken. Meedoen aan de klimmarathon-wedstrijd, meet and greet met topklimmers en yoga-clinics zijn niet echt ons ding (zie bovenstaande foto).

Griekse fauna

De Griekse klokschildpad

Op zoek naar een kampeerplaats tussen Frygani en Leonidio kwamen we twee keer een prachtige landschildpad (tortoise) tegen, beiden waren heuse Griekse klokschildpadden. Degene op de bovenste foto was van respectabele leeftijd gezien zijn grootte (minstens 20 jaar). Ze kunnen wel 50 jaar oud worden.

Dit exemplaar was nogal langzaam een autoweg aan het oversteken, we hebben hem gauw opgetild (wat leidde tot intrekking van zijn kop én dreigend gesis!) en aan de veilige overkant neergezet