Onze laatste Alpendagen

Er is een koude wind opgestoken uit het noorden die onderstreept dat de zomer voorbij is. Dus na een maand in de Alpen rondgezworven te hebben, is het nu hoog tijd voor ons rubber tramps om door te rijden. We gaan een stukje zuidelijker en een flink stuk lager zitten. We denken aan de klimgebieden van Volx en Courbons, alsmede de imponerende wanden van de Verdonkloof. Dat laatste niet in de laatste plaats omdat we er een groepje vrinden gaan ontmoeten: 5 heren en 1 dame komen vanuit Nederland overvliegen voor een korte klimvakantie. Gezellig! En nee, we hebben ze niet gevraagd om pindakaas en drop mee te nemen...

Badderen in de Onde, een snelstromende rivier in het Ecrins natuurpark (Alpen)

In de Ecrins deelde we de weg met deze vrijbuiters. Later kwam de boer langs en kwam aan het licht dat ze op mysterieuze wijze ontsnapt waren uit hun elektrische omheining!

Ondertussen hebben we niet stil gezeten, zoals onderstaande foto’s van onze klimavonturen op de lange wand van de Gorges de la Biaysse tonen:

Maja klimt de derde lengte van een TD (TD=très difficile) tour in de Gorges de la Biaysse, het is 200 meter prachtig stijl klimmen (max 6a+) op kalk boven de rivier

Bart klimt de 6a scheur in onze Biaysse tour, genaamd 'Les Hirondelles' (De zwaluwen)

De top is bereikt! Vanuit de schaduw van de noordwestwand, klim je ineens de zon in.

Drone actie: ons 1e klimfilmpje!

Eindelijk, het is gelukt om een klimfilmpje te maken met de drone. Omdat zekeren en met de drone spelen moeilijk te combineren zijn, kozen we voor een route die we niet moeilijk vonden. Overigens ben ik blij dat ik inmiddels van 5c/6a revalidatie-klimmen gepromoveerd ben naar 6b-revalidatieklimmen. Nog een maand rustig aan doen en ik kan weer los (fingers crossed)

We hebben gebruik gemaakt van de ‘active track’ functie van de drone, maar dat ging niet zonder slag of stoot. De drone zou de klimmer keurig moeten volgen in die modus, maar raakt de klimmer toch geregeld kwijt, waardoor de drone-vlieger soms moet ingrijpen.

Bergwandelen in de Queyras

We hebben een paar mooie dagen in de Queyras gekampeerd met dit uitzicht

In de Queyras heb je alle mogelijke soorten berglandschap, van lieflijke bergweiden met ruisende beken tot desolate woestijn met kale rotsen, zoals hier op de route naar de Col d’Izoard, bekend als loodzware etappe van de Tour de France

Bergwandelen in de Queyras

Als rechtgeaarde sportklimmer ben je eigenlijk te lui voor het op normale wijze beklimmen van bergen, d.w.z. er lopend tegenop zwoegen over een paadje . Maar omdat je in de Queyras zulke mooie wandelingen kunt maken, hebben we een uitzondering gemaakt. Dit natuurgebied binnen de Alpen ligt in het grensgebied van Frankrijk en Italië. We maakten de dagtocht naar bergmeer Lac de Souliers, gelegen op circa 2600 m. hoogte. 

Het landschap tijdens onze wandeling naar Lac Souliers

Deze tocht is voor fitte lui te doen in een halve dag, waardoor we alle tijd hadden en Bart zijn kans schoon zag om onze wandeling om de haverklap te onderbreken voor drone-vluchten. 

Bart op de bergpiek met de drone afstandsbediening in actie

Beetje afgezaagd: samen op de top met de selfie-stick!

Drone filmpje 

Onderstaand filmpje is het resultaat van Barts recentelijk ontwikkelde film- en editkwaliteiten en geeft een goed beeld van de ruige Queyras.

Het klimmen: Rocher Baron

Het klimmen vinden we niet denderend in de Queyras. Kort door de bocht: er is één topgebied voor zeven- en achtenklimmers op 2200 tot 2500 m. hoogte (brrr!) genaamd La Saume, ook is er leuk gabbroklimmen (Nouroutchou) waar je helaas sinds kort alleen maar naar toe kan met een peperduur pendelbusje (!), voorts is er wat ultra-easy graniet en dan nog een hoop losse rommel zoals de schisttouren van de Taillante (hebben we ooit op geklommen en gelukkig overleefd zonder steen door onze helm!). 

Dus waar we heerlijk wandelden en kampeerden in de Queyras, zijn we tussendoor lekker gaan klimmen in gouwe ouwe Rocher Baron, een kwartsiet gebied. Er zijn circa 70 lange sportklimroutes tussen de 4c en 7c (nadruk op zessen) in 3 sectoren, zonnig op het zuiden en westen gelegen te 1400 m. hoogte. De aanloop is 0 tot 10 min. 

Genieten van het weer en lange 6a's te Rocher Baron

De locatie

Op de kaart van dit blog staat aangegeven waar Rocher Baron is (en de andere klimgebieden waar we zijn geweest). Als je er heen gaat, wees dan wel gewaarschuwd dat de autoweg erheen steil, smal en stenig is. Je mag er ook niet met een camper op. Een busje mag wel zoals dat van ons, het gaat om de breedte en manouvreerbaarheid bij tegenliggers.

De licht overhangende wand met 6b's en 6c's is top voor Barts duurtraining, links op deze wand zit nog een handvol zevens

Département Hautes-Alpes: le paradis!

Bonjour amis, 

Sinds een paar dagen zijn we op het mooiste stukje aarde dat we kennen: département Hautes-Alpes. Hier valt - zoals te verwachten - een groot deel van de Franse Alpen onder, maar ook bijv. een stukje Provence. We kamperen hier in een echte buitensportregio, gelegen tussen Briançon, Gap en Barcelonette. In de zomer verspreiden gebruinde kayakers, rafters, mountainbikers, sportklimmers, alpinisten, parapenters, zweefvliegers en bergwandelaars zich in dit berggebied dat doorspekt is met ruige rivieren, brede valleien, meertjes en bossen. In de winter nemen skiërs, alpinisten en langlaufers het stokje over. Gelukkig zijn er ook grote, ontoegankelijke natuurparken om de gemzen en moeflons de ruimte te geven.

Na het klimmen volgt verkoeling in het kristalheldere water van het plan d'eau van Eygliers

Qua klimmen is de diversiteit onovertroffen: wij hebben hier inmiddels op zo’n beetje alles geklommen: van kalk, conglomeraat en graniet tot gneiss, schist en zand-kalkmixen. Terwijl Maja zich bezig hield met genüskletterei op bekend terrein ter schouderrevalidatie (Roche Baron: prachtige lange sportklimroutes, 0 min. aanloop, kwartsiet van 4a t/m 7c),  ging topfitte Bart los op de korte en krachtige routes van 'Pierre Fondue' en 'Voies sur Berge' (sector van la Roche de Rame).

Bart klimt Heptoïde (7a) in z'n 1e poging, sector Voies sur Berge

Bart in 'Liaison Dangereuse' (6b+), in kalk klimgebied Paroi de la Grotte, hoog in de bergen in de vallei van de Clarée

Bart project in een 7b+ van kwartsiet klimgebied Pierre Fendue

We namen ook de tijd om onze oude vriend Maarten te bezoeken, deze uit Breda afkomstige wildwater kayakinstructeur vond het zo mooi in de Hautes Alpes dat hij er is gaan wonen, groot gelijk!

Gypsie vond het hartstikke gezellig allemaal

Maja op de terugweg van klimgebied Col de l'Echelle. Het heen en terug lopen over de instabiele puinhelling was spannender dan het klimmen

Om bij de klimrotsen te komen, moet je hier geregeld een bergtocht maken over instabiele puinhellingen, en dat valt niet mee op je sandalen (hé Bart? 😏)

Drone-actie

Onderstaand drone-filmpje toont de vallei van de Guil. Aan weerszijden van het water zie je steile rotsen, horend bij klimgebied Mont Dauphin. Wij hebben daar vaak geklommen en met ons klimmers van over de hele wereld. Het is een ideale klimstek voor de zomer. 

Klimzwerver nieuwsflits

Sinds kort mag je niet meer kamperen bij de Guil nabij klimsector Rue des Masques (in het Polenbos). De verantwoordelijke gemeente heeft de toegang gisteren afgesloten omdat het er de afgelopen zomers belachelijk druk werd en helaas niet iedereen zijn rommel netjes opruimde. Wij ruimden er geregeld de vuiligheid van anderen op (zie onderstaande foto), maar dat heeft de zaak dus niet kunnen redden.

andermans wc papier, bah!

Adieu Noorwegen

Het laatste fikkie in Noorwegen

We vonden het onderhand wat koud en nat worden in Noorwegen en boekten daarom onze veerbootticket terug naar Hirtshals, via een andere Noorse kustplaats dan op de heenweg omdat dat voordeliger was (je bent Hollander of niet!). Even 15 uur naar het zuiden rijden en dan 5 uur varen en hop, je zet voet op Deense bodem. 

Na 20 uur rijden over kronkelwegen was het fijn om even uit te rusten in de scheepshut (zonder raam, mét schilderij)

Voor een prikkie boekten we een hut zonder raam, waar we een heerlijke hete douche namen. Toch wel lekkerder dan onze ‘super solar-shower’, die ondanks zijn pretentieuze naam niet veel meer is dan een grote zak lauw water met een slangetje eraan.

De super solar shower! (ofwel 'n waterzak  met  slangetje eraan)

We kozen ervoor om Duitsland zo vlug mogelijk te passeren,maar dat viel niet mee…  Die roemruchte Autobahn is niet meer wat ‘ie geweest is. Zo gauw we Denemarken uit waren, stuitten we elk half uur op slecht georganiseerde wegwerkzaamheden, waarbij je snelheid naar de 60 zakt en veiligheid ver te zoeken is (veel te smalle rijbaan voor al dat vrachtverkeer, een wirwar van gele en witte strepen waardoor je geen idee hebt waar je hoort te rijden etc.). Na een lange dag voortploeteren kwamen we ’s nachts aan in de Vogezen. In het Frans-Duitse grensgebied vonden we in het stikdonker een fijn plekje in het bos om uit te puffen.

Klimmen in de Vogezen

Bart on-sight een snoeiharde 6b te Wachtfels

In de Vogezen klim je net als in de aangrenzende Pfalz op zandsteen, ook wel ‘grès’ genoemd. Sommige rotsen zijn van een zandsteen-conglomeraat mix, waarbij de route-openers nog wel eens een uitstekende conglokiezel met sika willen vastplakken. 

Zoals de klimmers onder ons weten houdt zandsteen in: veel wrijving, scheuren en fijne tendue-randen, maar ook soms broze stukken en losse zandkorrels op je voetjes. 

Samen met de hagedissen die ons moeiteloos bijhielden op de rots, genoten we van een zonnige dag in klimgebied ‘Wachtfels’. Wachtfels biedt en vijftigtal routes van 6a t/m 7c+, zowel wrijvingsplaten als vertikaal terrein met af en toe een dakje. 

Vogezen zandsteen, met hagedis die op z'n kop de klimroute doet

In de Vogezen heb je veel kleine klimgebiedjes met korte aanloop, waar je zowel op haken klimt als op je eigen nuts en friends. Bovenaan sommige rotsen zijn prachtige kastelen en forten gebouwd, zoals de rosten van Falkenfels en Windstein, wat een bijzondere ambiance geeft. 

In zandsteen heb je ook heelhooks

We gebruikten een verzamelgidsje genaamd ‘Sur les falaises de grès: topo guide d’escalade des vosges du nord. (2007)’, ISBN 978-2-9530481-0-0. Deze Franstalige gids biedt een goede selectie uit het klimmen aan de Franse kant van het grensgebied, met routes vanaf 4a t/m 8c en omvat o.a. het Kronthal (daar zitten de hoge achten!). De nadruk ligt in veel gebiedjes op zessen en zevens, die voor kalkrakkers pittig aanvoelen. 

Water halen bij de bron van het pittoreske Obersteinbach (in Frankrijk ondanks de naam)

De telgangers zijn hier een stuk kleiner dan in Noorwegen! Toch leuk om te zien.

De plannen 

We zijn nu net aangekomen in onze favoriete regio van de héle wereld: département Hautes-Alpes - de Franse voor-Alpen/ Alpen - waar het heerlijk weer is! We gaan hier voor het eerst weer eens klimmen op bekend terrein (Roche Baron o.a.), na 4 - voor ons - nieuwe klimgebieden onveilig te hebben gemaakt. 

Maja revalideert nog steeds van een schouderblessure (partiële bicepspeesruptuur) en mag tot haar ongenoegen alleen licht klimmen (max. 6a/b), wat heel goed zal gaan in deze regio. Bart is topfit en verwacht zijn eerste zevens te gaan binnenslepen! 

Archieffoto: Maja klimt een 7b+ te Pierre Fondue (Hautes-Alpes), voorlopig mag ze zeker geen 7 in en zal Bart voor het knalwerk moeten zorgen!

To be continued...

Flatanger

Het klimmen: Flatanger 

Klimgrot 'Hanshelleren' met 's werelds moeilijkste sportklimroute. Bart zie je heel klein in het blauw middenonder

De klimgrot van een afstand, het zwarte gat is waar het spektakel zich bevindt

Vanuit Hell reden we in twee en een half uur naar het het dorpje Flatanger aan zee, noordwest gelegen van Trondheim. Met nog een half uurtje de bergen in kronkelen waren we bij de boerderij van Olaf, schitterend gelegen aan een fjord. Deze Olaf heeft een leuke manier om wat bij te verdienen ontdekt: het runnen van een klimmerscamping. Zijn nogal waardeloze, stenige land grenst namelijk stomtoevallig aan de roemruchte granietgrot Hanshelleren, waar de moeilijkste sportklimroute die ooit geklommen werd zich bevindt (een 9b+). Dit heeft vooralsnog alleen Adam Ondra ‘m gelapt, deze Tsjech is dan ook sinds jaren de beste rotsklimmer van de wereld.

Het uitzicht vanaf de klimrots

Wij namen een kijkje in de grot waar we ons vergaapten aan een stapel negens. Helaas was Adam er niet, ook van andere wereldtoppers was niets te bekennen. Alleen de routes aan de buitenkant van de grot, veel minder moeilijk en steil dan erin, werden beklommen door clubjes klimmers van allerlei nationaliteiten. Vooral de Amerikanen en Spanjaarden waren hoorbaar aanwezig.

Links en rechts van de grot, waar de routes minder extreem zijn, was het druk met klimmers

Bart maakt onze drone klaar om los te gaan

 Gezien het slechte weer (dat elke 10 minuten veranderde) en het bezet zijn van zo’n beetje elke route onder de 7c, besloten wij om ons niet ergens tussen te wringen. In plaats daarvan vermaakten wij ons prima door het spektakel te filmen per drone.

Hier een drone impressie van de grot van Hanshelleren. Vind de klimmer!